niewypożyczalne

Jesteśmy po kolejnym spotkaniu w ramach Klubu Czytelniczego. Tym razem tematem przewodnim były książki Ryszarda Kapuścińskiego; 1.        „Szachinszach” w której opisuje okres panowania i upadku szacha Iranu Mohammeda Rezy Pahlaviego. Jest to reportaż ukazujący konflikt między odgórną rewolucją, próbująca wprowadzić nowoczesność a kontrrewolucją   pod przewodnictwem fanatycznego ajatollaha Chomeiniego. 2.       „Wojna Futbolowa” będąca zbiorem reportaży z podróży w latach 60, po Afryce ( Kongu, Kenii czy Nigerii) oraz Ameryce Łacińskiej w której miała miejsce tytułowa wojna futbolowa. Wybuchła ona między Salwadorem i Hondurasem po rozegraniu dwóch meczy między tymi krajami o awans do Mistrzostw świata w Meksyku w 1970 r. Jeśli macie ochotę wrócić lub dopiero sięgnąć po reportaże Ryszarda Kapuścińskiego, to gorąco polecam, są dostępne w naszej bibliotece.     Zapraszamy na kolejne spotkanie w ramach DKK, które odbędzie się 20 kwietnia. Porozmawiamy o książce pt. Śmierć

Twój Vincent , film z roku 2017 w reżyserii Doroty Kobieli i Hugha Welchmana, to mój wczorajszy obraz na dzień dobry. Film jest biografią Vincenta van Gogha opowiedzianą przez bohaterów jego obrazów. Początkowo odbiór jest utrudniony przez formę, z jaką do tej pory nie mieliśmy do czynienia. Musimy przyzwyczaić się do kolorów intensywnych jak w malarstwie tego artysty. Musimy przyjąć, że jest to animacja, ale malarska. Przyzwyczajeni do gładkich kreskówek, wypolerowanych postaci z Disneya, nie umiemy pogodzić się z rozedrganym (jak osobowość van Gogha) obrazem.   Drugie odczucie to niepokój. Fabuła nie jest szczególnie porywająca, ale to nie oznacza, że jest nudna. Głównym bohaterem, który prowadzi nas przez życie van Gogha jest Armand, syn przyjaciela malarza. Początkowo jest   mało zainteresowany misją jaka powierza mu ojciec, ale z każdą chwila coraz bardziej pochłania go historia życia i śmierci van Gogha. Wracając jednak do niepokoju, jaki ciążył mi potem przez cały dzień, to

 

 Na początek jeden z moich ulubionych kawałków Wam polecam, który zaczyna się tak: Cause it's a bittersweet symphony this life Trying to make ends meet, you're a slave to the money then you die. I'll take you down the only road I've ever been down You know the one that takes you to the places where all the veins meet, yeah.   No change, I can't change, I can't change, I can't change, But I'm here in my mold, I am here in my mold. But I'm a million different people from one day to the next I can't change my mold, no, no, no, no, no, no, no (...) Ci, którzy mnie dobrze znają wiedzą jakie jest moje życzenie i gdzie ta melodia ma ostatecznie wybrzmieć ;) źródło:  The Verve - Bitter Sweet Symphony - tekst i tłumaczenie piosenki na Tekstowo.pl , data udostępnienia: 25.03.2022.

 Dziś jest Międzynarodowy Dzień Prawa do Prawdy dotyczącej Poważnych Naruszeń Praw Człowieka i Godności Ofiar   Prawo do Prawdy jest często przywoływane w kontekście rażących naruszeń praw człowieka i poważnych naruszeń prawa humanitarnego. Krewni ofiar egzekucji, wymuszonych zaginięć, osób zaginionych, uprowadzonych dzieci oraz wszelkiego rodzaju tortur, muszą wiedzieć co się z nimi stało. Prawo do prawdy oznacza znajomość pełnej prawdy o wydarzeniach, ich konkretnych okolicznościach i uczestnikach w tym o okolicznościach , w których miały miejsce naruszenia a także o ich przyczynach.

Woda Kropla deszczu mi spadła na rękę, utoczona z Gangesu i Nilu, z wniebowziętego szronu na wąsikach foki, z wody rozbitych dzbanów w miastach Ys i Tyr. Na moim wskazującym palcu Morze Kaspijskie jest morzem otwartym a Pacyfik potulnie wpływa do Rudawy tej samej, co fruwała chmurką nad Paryżem w roku siedemset sześćdziesiątym czwartym siódmego maja o trzeciej nad ranem. Nie starczy ust do wymówienia przelotnych imion twoich, wodo. Musiałbym cię nazwać we wszystkich językach wypowiadając naraz wszystkie samogłoski i jednocześnie milczeć - dla jeziora, które nie doczekało jakiejkolwiek nazwy i nie ma go na ziemi - jako i na niebie gwiazdy odbitej w nim. Ktoś tonął, ktoś o ciebie wołał umierając. Było to dawno i było to wczoraj. Domy gasiłaś, domy porywałaś jak drzewa, lasy jak miasta. Byłaś w chrzcielnicach i wannach kurtyzan. w pocałunkach, całunach. Gryząc kamienie, karmiąc tęcze. W pocie i rosie piramid, bzów. Jakie to lekkie w kropli deszczu

  Jeszcze w zielone gramy   Przez kolejne grudnie, maje człowiek goni jak szalony A za nami pozostaje sto okazji przegapionych Ktoś wytyka nam co chwilę w mróz czy w upał, w zimie, w lecie Szans niedostrzeżonych tyle i ktoś rację ma, lecz przecież   Jeszcze w zielone gramy, jeszcze nie umieramy Jeszcze któregoś rana odbijemy się od ściany Jeszcze wiosenne deszcze obudzą ruń zieloną Jeszcze zimowe śmiecie na ogniskach wiosny spłoną   Jeszcze w zielone gramy, jeszcze wzrok nam się pali Jeszcze się nam pokłonią ci, co palcem wygrażali My możemy być w kłopocie, ale na rozpaczy dnie Jeszcze nie, długo nie   Więc nie martwmy się, bo w końcu nie nam jednym się nie klei Ważne, by choć raz w miesiącu mieć dyktando u nadziei Żeby w serca kajeciku po literkach zanotować I powtarzać sobie cicho takie prościuteńkie słowa   Jeszcze w zielone gramy, jeszcze nie umieramy Jeszcze się spełnią nasze, piękne dni, marzenia, plany Tylko nie ulegajmy przedwczes

 

Obchodzimy dzisiaj Europejski Dzień Mózgu, zatem kilka informacji na temat tego jakże ważnego organu. v   Wraz z rdzeniem kręgowym tworzy ośrodkowy układ nerwowy. v   Mózg zbudowany jest z istoty szarej i białej. v   Kora mózgowa zawiera ok 14-16 mld. neuronów. v   Każdy neuron połączony jest synapsami z kilkoma tysiącami innych neuronów. v   Neurony komunikują się ze sobą za pomocą długich włókien –aksonów. v   Komórki nerwowe tworzą tkankę nerwową a także komórki glejowe v   Mózg kontroluje wszystkie pozostałe organy. v   Mózg składa się z dwóch wyraźnych półkul ( prawej i lewej). v   Do mózgu dociera około 20% tlenu. v   Mózg tworzy około 70 tyś. myśli dziennie . v   Mózgi mężczyzn i kobiet różnią się jedynie wagą (mózg kobiety jest o ok. 100-150 gramów lżejszy). v   Podobno to że wykorzystujemy tylko 20% mózgu to mit. N

Przedstawiam Wam płytę Mari Peszek pt. Jezus Maria Peszek z 2012 roku. Wiem, że to już dziesięć lat temu ale jakoś do tej pory nie udało mi się niczego od tej wokalistki posłuchać. Nadrobiłam wiec zaległości i coś czuję, że ta płyta zostanie ze mną dłużej… Ludzie psy Ja niedobro narodowe ja pod skórą drzazga samo mięso duszy ja porno ja miazga ja czarny kot ja wściekły pies ja chwast i ja blizna i ja niechcianych słów jedyna ojczyzna To jest właśnie muzyka Mari Peszek, lub można chyba zaryzykować stwierdzenie: to jest Maria Peszek. Nic tu po osobach, które nie są tolerancyjne i otwarte na inne światopoglądy i postawy, nie wychodzące poza stereotypy i schematy. Maria nie śpiewa ani pieśni kościelnych, ani patriotycznych i nie pielęgnuje ideału Matki-Polki ( Nie wiem czy chcę ). Potrafi za to szczerze i dobitnie pisać o zaburzeniach psychicznych, o wolności każdego człowieka i wołaniu, tych, których nie chce się słyszeć.   Jej piosenki świetnie brzmią, dobrze się ich sł

  Jeszcze dalej niż północ Chciałam wam krótko zrecenzować komedię, której premiera miała miejsce w 2008 roku ale ona za każdym razem kiedy ją oglądam śmieszy mnie tak samo. Film po raz pierwszy obejrzałam w kinie i pamiętam jak po projekcji pokazywane były ujęcia z kręcenia filmu i wszyscy łącznie ze mną płakali ze śmiechu. Jeszcze dalej niż północ to komedia opowiadająca o perypetiach pewnego szefa urzędu pocztowego we Francji. Philippe za podszywanie się za osobę niepełnosprawną zostaje karnie przeniesiony na dwa lata do placówki na północy Francji, o której wie tylko tyle że jest tam zimno, a od krewnego dowiaduje się że jest to miasteczko górnicze w którym wszyscy piją i mówią dziwnym dialektem. Niestety ani żona ani syn nie chcą opuszczać ciepłego i słonecznego południa, więc Philippe wyposażony w ciepłą kurtkę i czapkę wyrusza w podróż na daleką północ. Na miejscu spotyka Antoine’a listowego, który był odpowiedzialny za odebranie nowego szefa i od tego momentu tak naprawdę

  W miniony weekend po raz drugi z wielką ochotą obejrzałam film Poza prawem Jima Jarmuscha. Dodam, że jestem fanką filmów tego reżysera, a także grającego jednego z bohaterów, Roberta Benigini. W filmie mamy do czynienia z historią trzech mężczyzn: Jacka (John Lurie), który jest sutenerem, Zacka (Tom Waits) disc jockey bez pracy oraz ciągle uczącego się języka angielskiego Włocha, Roberta ( Roberto Benigni). Wspólna przygoda rozpoczyna się gdy dwaj pechowcy Jack i Zack, wrobieni w przestępstwa, trafiają do   jednej celi i spędzają monotonne dni, dopóki nie zjawia się Roberto. (Wejście do celi Benigniego rozśmiesza mnie do łez, jego postawa, ruchy, wyraz twarzy… i to mimo, że widziałam ten film już drugi raz! ) Od momentu wejścia Włocha do celi   przyśpiesza też nieco akcja. Roberto staje się łącznikiem pomiędzy Jackiem, a Zackiem, którzy zresztą cały czas się mu mylą. Jego obecność sprawia, ze zaczynają rozmawiać, grać, a nawet śpiewać. On też wymyśla plan ucieczki i prowadzi ciągl

 

 

  Białe morze to druga z czterech części skandynawskiego cyklu Ingrid Barrøy. Książkę da się jednak czytać jako odrębną, zamkniętą całość, bez wcześniejszych Niewidzialnych . Nie bez przyczyny autor powieści Roy Jacobsen jest z jednym z najbardziej uznanych norweskich pisarzy. Książkę pochłania się raz dwa. Jest to historia młodej kobiety Ingrid, która wraca na swoją rodzinną wyspę Barrøy. Próbuje przywrócić na niej nie tylko porządek ale i życie. Ogrzewa i czyści dom, wiąże sieci, zarzuca je i patroszy złapane, dorsze. Wszystko to w aurze nadchodzącej zimy, która na wyspie daje się mocno we znaki, samotności i niepokoju (…) który kazał jej mówić głośno do siebie, bo człowiek prędzej czy później musi usłyszeć głos, choćby własny, wie o tym każdy wyspiarz. Pewnego dnia znajduje strzępy ubrań wypełnione wełną drzewną. Nieco później znajduje więcej ubrań, strzępy tratwy oraz to co zostało z ludzi, którzy nią przypłynęli i do których solidnie dobrało się już wygłodniałe ptactwo. W ob

 

 

  Portret kobiecy Musi być do wy­bo­ru. Zmie­niać się, żeby tyl­ko nic się nie zmie­ni­ło. To ła­twe, nie­moż­li­we, trud­ne, war­te pró­by. Oczy ma, je­śli trze­ba, raz mo­dre, raz sza­re, czar­ne, we­so­łe, bez po­wo­du peł­ne łez. Śpi z nim jak pierw­sza z brze­gu, je­dy­na na świe­cie. Uro­dzi mu czwo­ro dzie­ci, żad­nych dzie­ci, jed­no. Na­iw­na, ale naj­le­piej do­ra­dzi. Sła­ba, ale udźwi­gnie. Nie ma gło­wy na kar­ku, to bę­dzie ją mia­ła. Czy­ta Ja­sper­sa i pi­sma ko­bie­ce. Nie wie, po co ta śrub­ka i zbu­du­je most. Mło­da, jak zwy­kle mło­da, cią­gle jesz­cze mło­da. Trzy­ma w rę­kach wró­bel­ka ze zła­ma­nym skrzy­dłem, wła­sne pie­nią­dze na po­dróż da­le­ką i dłu­gą, ta­sak do mię­sa, kom­pres i kie­li­szek czy­stej. Do­kąd tak bie­gnie, czy nie jest zmę­czo­na. Ależ nie, tyl­ko tro­chę, bar­dzo, nic nie szko­dzi. Albo go ko­cha, albo się upar­ła. Na do­bre, na nie­do­bre i na li­tość bo­ską.   * Wisława Szymborska

  Miejmy nadzieję!   Miejmy nadzieję!... nie tę lichą, marną, Co rdzeń spróchniały w wątły kwiat ubiera, Lecz tę niezłomną, która tkwi jak ziarno Przyszłych poświęceń w duszy bohatera.   Miejmy nadzieję!... nie tę chciwą złudzeń, Ślepego szczęścia płochą zalotnicę, Lecz tę, co w grobach czeka dnia przebudzeń I przechowuje oręż i przyłbicę.   Miejmy odwagę!... nie tę jednodniową, Co w rozpaczliwym przedsięwzięciu pryska, Lecz tę, co wiecznie z podniesioną głową Nie da się zepchnąć z swego stanowiska.   Miejmy odwagę!... nie tę tchnącą szałem, Która na oślep leci bez oręża, Lecz tę, co sama niezdobytym wałem Przeciwne losy stałością zwycięża.   Miejmy pogardę dla wrzekomej sławy I dla bezprawia potęgi zwodniczej, Lecz się nie strójmy w płaszcz męczeństwa krwawy I nie brząkajmy w łańcuch niewolniczy.   Miejmy pogardę dla pychy zwycięskiej I przyklaskiwać przemocy nie idźmy! Ale nie wielbmy poniesionej klęski I ze słabości swojej si

W związku z wojną, która toczy się u naszych sąsiadów oraz działaniami naszej biblioteki na rzecz obywateli Ukrainy, pozwolę sobie zacytować słowa  dyrektora Biblioteki Narodowej dr Tomasza Makowskiego:   Biblioteki są miejscem pokoju, włączania, przechowywania i dzielenia się wiedzą oraz dbania o walkę z nieprawdą i fake newsami. Nie możemy się godzić na brutalną agresję wymierzoną w jeden z bliskich nam krajów. Biblioteka Narodowa Polski wzywa wszystkie biblioteki oraz instytucje kultury do włączenia się w obronę wartości bliskich nam oraz Ukrainie: wolności, niepodległości, prawa do samostanowienia, otwartości na świat, na różnych ludzi i ich historie. 

Z okazji minionego Międzynarodowego Dnia Pisarzy publikujemy fragment wykładu naszej Noblistki:)

  Zapraszamy wszystkich czytelników do zapoznania się z literaturą dotyczącą naszych sąsiadów z  Ukrainy. 

 

 

  Tak sobie myślę, oglądając w telewizji lub słuchając w radiu relacji z Ukrainy, jak dzielnymi ludźmi są Ukraińcy, jak zaciekle bronią swoich domów, wsi, miasteczek, miast, po prostu swoich granic. Zastanawiam się zatem, czy my Polacy potrafilibyśmy się dzisiaj tak zmobilizować jak nasi dziadkowie i pradziadkowie przed 83 laty? Czy mamy w sobie ciągle taką waleczność i odwagę? Mam nadzieję że tak, przecież mentalnie my Polacy jesteśmy do Ukraińców bardzo podobni.   Muszę przyznać że dumą napawa mnie to pospolite ruszenie, że tak wielu z nas potrafiło odrzucić strefę komfortu w której funkcjonuje na co dzień i biec z pomocą przemarzniętym , wycieńczonym i głodnym   ludziom. Nikt nie chce tej wojny, nawet sami Rosjanie. Prawie cały świat demonstruje swój sprzeciw wobec agresji ze strony Putina oraz jego popleczników. Dlatego też pomyślałam, że idealny może być manifest antywojenny autorstwa Juliana Tuwima:   Julian Tuwim „Do prostego człowieka” Gdy znów do murów klajstrem świe