niewypożyczalne

„Doga”, to apokaliptyczna opowieść w najtwardszym wydaniu. Spotykamy głównych bohaterów, czyli ojca i syna u schyłku ludzkości. Nagle z pięknego słonecznego świata przenosimy się do czegoś, co jest jego zgliszczami bez roślin i zwierząt. Otacza nas nieprzenikniony mrok. Resztka ocalałych próbuje przetrwać, a pozostali zmieniają się w bandyckie hordy kanibali i morderców. I w tym właśnie świecie pojawia się światełko w postaci bezgranicznej miłości rodzica do dziecka, który zrobi wszystko, aby jego latorośl przetrwała. Wyruszają więc obaj w długą i ciężką drogę do miejsca, w którym jest szansa na przeżycie. Ja czytałam tę książkę wiele lat temu i przyznam, że do dzisiaj na jej wspomnienie przechodzi mnie dreszcz niepokoju. Nie bez powodu książka została okrzyknięta arcydziełem, a McCarthy wyróżniony został Nagrodą Pulitzera. To co autor przekazuje w powieści, to nic innego jak opis tego jak może zachować się ludzkość w obliczu totalnej zagłady i kto będzie na tyle silny by w tej sytuacj

 

  Udało mi się ostatnio natrafić na znakomity polski serial pt. „ KLANGOR” w reżyserii Łukasza Kośmickiego, według pomysłu Tomasza Kamińskiego. Jest to thriller psychologiczny, podzielony na 8 odcinków. Fabuła filmu osadzona została w Świnoujściu w okresie jesienno-zimowym i opowiada historię zaginięcia Gabrysi, młodszej córki psychologa więziennego Rafała Wejmana, zwanego przez strażników kanarkiem (w tej roli znakomity Arkadiusz Jakubik), który nie ustaje w poszukiwaniach swojej latorośli choćby miał tego dokonać za wszelką cenę. Tytułowy klangor to krzyk, zaśpiew żurawi, zwiastujący wiosnę . Jest on też metaforą nadziei. W tym przypadku na odnalezienie córki. W serialu mamy wszystko, co sprawia, że jest naprawdę dobry. Mamy doskonale nakreślone postacie, głównie męskie, bo poruszamy się w środowisku strażników więziennych i ich rodzin. Rozchwiane relacje między współmałżonkami oraz między rodzicami i dziećmi i to w kontekście wszystkich bohaterów dramatu. Mamy niespełnioną mił

WAKACYJNE GODZINY OTWARCIA BIBLIOTEK I  Poniedziałek                08:30 - 16:30  Wtorek                        08:30 - 16:30   Środa                          08:30 - 16:30   Czwartek                   08:30 - 16:30   Piątek                         08:30 - 16:30   Sobota                          zamknięte    

  Książka, o której chcę opowiedzieć to najnowszy reportaż Wojciecha Tochmana. Przybliża w nim historię Moniki Osińskiej, pierwszej kobiety skazanej w Polsce na dożywocie. 19 stycznia 1996r. Monika Osińska (Osa) wraz z dwoma kolegami z liceum Marcinem Murawskim (Jogi) i Robertem Gołębiowskim (Gołąb) przekreślili swoje życie.   Weszli do mieszkania, w którym mieściła się firma „Abigel” z zamiarem kradzieży fantów i gotówki, jednak na kradzieży się nie skończyło. Maturzyści bestialsko zamordowali pracującą tam młodą kobietę Jolantę Brzozowską. Cała trójka stanęła przed sądem, który wymierzył im karę dożywotniego pozbawienia wolności z możliwością przedwczesnego zwolnienia dopiero po upływie 25 lat. To tyle z faktów ogólnodostępnych. Książka podzielona jest na kilka części. W jednej poznajemy samą Monikę od momentu aresztowania przez cały jej pobyt w więzieniu. W innej autor przybliża nam postać Lidii Ostałowskiej swojej przyjaciółki, dziennikarki, której udało się nakłonić  Osę do zw

  Głusi nie zawsze czytają z ruchu warg. Nie wszyscy mogą pisać lub czytać po polsku. Język polski jest dla nich obcy. Podczas rozmowy zmniejszają dystans z rozmówcą aby go lepiej zrozumieć, a nie dlatego, że są źle wychowani. Nie mają jak wezwać karetki. Podczas wizyt u lekarza nie mają zapewnionych tłumaczy, przez co są albo źle diagnozowani albo źle zażywają leki. Nie mają wsparcia terapeutycznego ani pomocy psychologicznej. Nie potrafią się poskarżyć kiedy dzieje się im krzywda. Nie potrafią opowiedzieć, co się działo, chociaż nieraz byli świadkami ważnych wydarzeń. Aby się uczyć muszą najczęściej opuścić rodziców i wyjeżdżać do szkół z internatem. Ich tłumaczami są najczęściej ich słyszące dzieci – również wtedy kiedy chodzi o załatwianie pogrzebu czy wizyty na oddziale położniczym z mamą. Podczas większych zagrożeń (wojna, pandemia) nikt im nie tłumaczy tych sytuacji ani tego jak się w nich zachować. Głusi są czasem osobami bezjęzycznymi.   Nie miałam o ty