niewypożyczalne

  Zachęcam do przeczytania naprawdę solidnego reportażu o mało znanej, bułgarsko-turecko-greckiej granicy. Książka Kapki Kassabovej nie tylko   przenosi nas w najdziksze tereny tych trzech państw, ale wręcz zanurza w ich historię i mistycyzm. Autorka postanawia wrócić do kraju swojego dzieciństwa – Bułgarii i odwiedzić miejsca położone przy jej granicach. Spotyka po drodze wielu ludzi, którzy opowiadają nie tyle o współczesnych czasach, ile o tym co tu kiedyś się działo. Wracają przede wszystkim do czasów zimnej wojny i swoich wspomnień, choć historie odwiedzanych miejsc zaczynają się o wiele wcześniej, w czasach imperium osmańskiego. Kassabova łączy te opowieści i dodaje do nich jeszcze element niesamowitej duchowości, jaką przepełnione są te tereny. Spotykamy się tu z kultem ikon i kultem ognia,   czarami, urokami, zaklęciami i pradawnymi wierzeniami wymieszanymi z religiami chrześcijańskimi i   islamem. Zadziwiająca jest wprost różnorodność charakterów i ludzkich losów opowiedzian

 Ten film prawie złamał mi serce.. . Staram się nie oglądać ani nie czytać niczego, gdzie dzieciom dzieje się krzywda. Ale tym razem obejrzałam. Nie mogę powiedzieć, że żałuję, bo film jest świetny. Pięcioletni chłopiec gubi się na ulicach wielomilionowej Kalkuty, ponieważ myli pociągi. W obcym, oddalonym o tysiące kilometrów mieście jest zupełnie sam. Nie umie powiedzieć, gdzie dokładnie mieszka ani jak się nazywa. Nikt mu nie pomaga, musi sobie radzić. Narażony na mnóstwo niebezpieczeństw, w końcu trafia na kogoś, kto znajduje mu nową, dobrą rodzinę. Problemem jest tylko to, że przeprowadza się aż do Australii i tym samym znowu oddala od domu… . Po 25 latach przeszłość wraca do niego w najmniej oczekiwanym momencie. Postanawia odnaleźć utracony dom, ale mając w głowie tylko strzępy wspomnień, nie jest to łatwe. Droga do domu jest naprawdę długa... . Nie chcę opisywać szczegółowo tego filmu, po pierwsze dlatego, że żywe wciąż emocje mi na to nie pozwalają, a po drugie aby i Was

 

  Przyznam szczerze, że ja tej książki chyba nie zrozumiałam. Nie zachwycam się, nie pojmuje, nie wzruszam i nie widzę żadnego feministycznego przesłania. Ale od początku… W skrócie jest to historia przyjaźni dwóch szkolnych ofiar: chłopaka i dziewczyny. On odkąd pamięta był poniżany i bity przez uczniów z klasy. Ze względu na dużego zeza, koledzy przezwali go Maroko. Ona z kolei jest ofiarą żeńskiej części klasy. Przyczyna tkwi w wyglądzie i zapachu dziewczynki, który delikatnie mówiąc, nie jest przyjemny. Jest na to w powieści wytłumaczenie, którego nie chciałabym tu potencjalnym czytelnikom wyjawiać. Generalnie jednak, w całej powieści śledzimy losy gnębionych bez przyczyny młodych ludzi, którzy nie potrafią sobie z tym radzić. Żaden z bohaterów nie skarży się też na swoją sytuację w domu, dlatego znikąd nie dostają pomocy. Mają tylko siebie i swoje wsparcie. I … - dotąd rozumiem. Ale nie mogę pojąć sposobu tłumaczenia tego cierpienia przez dziewczynkę! Postawa do jakiej cał

Najlepszy w tej książce jest język. Językiem opisujemy świat, opowiadamy o nim, wyrażamy siebie. W tych opowieści królują wulgaryzmy, wykrzyknienia i onomatopeje. Wulgaryzmy, bo świat tych młodych ludzi to zło. Ich życie jest smutne, pełne (najczęściej niezawinionych) cierpień, upokorzeń oraz bólu. Wykrzyknienia, bo nie tylko na nich wciąż wszyscy się wydzierają, ale oni swoimi pokaleczonymi ciałami i duszami krzyczą: „Pomocy!” Personifikacje to głosy w ich głowach, którymi przemawiają zwierzęta i rzeczy. To uosobienie stanów po narkotykach, lekach i alkoholu przyjmowanych najczęściej razem, w końskich dawkach.   Tytułowe dzieciaki to młodzi dorośli lub dorastający nastolatkowie, którym oddano głos. Mówią swoim potocznym, pełnym hiphopowych wstawek językiem, o brutalnym świecie, w którym przyszło im żyć. Jest im tu źle. Z różnych powodów: przemocy domowej, krzywd w dzieciństwie, za dużych wymagań… . Próbują walczyć, ale nie mają wsparcia: ani w rodzicach, ani w szkole. Zaczynają sięgać