niewypożyczalne

  Trudno mi opisać tę książkę. Nasuwa mi sią na myśl słowo z piosenki Podsiadło (cytowanej zresztą w tej powieści) małomiasteczkowy. Na kartach tej cienkiej acz szeroko i drobno drukowanej powieści, przyglądamy się życiu nastoletniej Uli. Bohaterka żyje w smutnych i dusznych Pabianicach, w ciasnym mieszkaniu dzielonym z dwójką rodzeństwa, matką i babcią. Poznajemy ją w momencie rozpoczęcia wakacji, które już z góry ocenia jako nudne i smutne, bo spędzone w domu. Rodzinie się nie przelewa. Wszyscy żyją tylko z emerytury babci i wypłaty matki, pracującej z Biedronce. Dzieci nigdy nie wyjeżdżają na wakacje, a ich jedynymi wycieczkami są tylko te z babcią na stary cmentarz. W domu panuje napięta atmosfera wskutek, co chwilę zmieniających się konkubentów mamy. Jedynymi radościami w życiu bohaterki jest pies Filip i świat, który sama sobie stwarza i w którym się zanurza. Ta książka powinna być właściwie bardzo smutna i przytłaczająca. I momentami czuje ten ciężar: ciężar nastoletniej

 

  To niesamowite, że właśnie mija rok od bestialskiego ataku Rosji na Ukrainę. Zastanawia mnie zatem co w głowie miał „Wołodia”, który sądził, iż wojna potrwa tydzień, no w porywach miesiąc. Wniosek - chyba niewiele ponieważ niedługo potem schował się w bunkrze, z którego podobno do dzisiaj nie wychodzi. W przeciwieństwie do prezydenta Zełeńskiego, o którym już nikt nie myśli jako o komiku, tylko raczej o człowieku który w sytuacji krytycznej jak nikt stanął na wysokości zadania. Swoją postawą dał całemu światu przykład niezłomności, odwagi i ogromnej charyzmy Ukraińców i jak przystało na prawdziwego wodza od 365 dni stoi na czele zdeterminowanej i walecznej ukraińskiej armii, która przecież cały czas stawia czynny opór najeźdźcy. Pomyślałam zatem, że przytoczę fragment tekstu Władysława Bartoszewskiego, który ukazał się w 1943 roku w piśmie konspiracyjnym „Prawda Młodych” . Słowa te stały się mottem życiowym autora i jak mi się wydaje są ponadczasowe. „ Zwalczaj atomizację naszego

                                                 TRZECH GOŚCI W ŁÓDCE PLUS WAMPIR Do biura prywatnego detektywa Aleksandra Kowalskiego zgłasza się pewien marynarz i zleca rzeczonemu Kowalskiemu znalezienie pewnego dziennika. Detektyw niechętnie przyjmuje to zlecenie, gdyż wietrzy tu jakiś podstęp. Z pozoru prosta sprawa, a jednak wkrótce okaże się, że przeczucie Aleksandra nie zawiodło... . Tymczasem zanim dojdzie do rozstrzygnięcia, przenosimy się w zupełnie inne czasy, bo do pamiętnej daty 11 listopada 1918 roku, kiedy to w arystokratycznej rodzinie na świat przyszedł Maurycy Aleksander Wiktor Sobolewski vel Aleksander Kowalski, czyli nasz detektyw.  I od tego właśnie momentu zaczyna się cała opowieść o przeżyciach Maurycego, począwszy od jego narodzin, aż do czasów współczesnych. Dowiemy się bowiem o przygodach bohatera. Jego niewielkim uczestnictwie w powstaniu warszawskim, studiach na wydziale Historii starożytnej Uniwersytetu warszawskiego później członkostwie w gangu złodziei gr

  Wszystko rozgrywa się podczas II wojny światowej. Od niechybnej śmierci, młodego, belgijskiego Żyda-Gillesa, ratuje kłamstwo. W ostatniej chwili przed egzekucją podaje się za Persa. Tak się składa, że właśnie Persa od dłuższego czasu poszukuje niemiecki oficer Klaus Koch. Chce on   po wojnie założyć w Teheranie restaurację, ale nie zna języka. Dlatego od tej pory więzień stanie się nauczycielem swojego kata. I nie byłoby to pewnie trudne zadanie, gdyby nie fakt, że więzień tego języka nie zna… . Gilles musi więc na poczekaniu wymyślić nowy język, którego nie tylko będzie uczył Niemca,   ale też sam będzie musiał zapamiętać. Niesamowita historia, genialny film. Proszę się nie sugerować tematyką wojenną i odrzucać film z góry za to, że będzie kolejną, wstrząsająca, obozową historią. Nie ma tu żadnych zdjęć, z którymi taki typ filmu nam się kojarzy. Żadnej makabry, żadnego heroizmu. Wszystko koncentruje się wokół relacji nauczyciela i ucznia i   ich wspólnego języka. To właśnie ten

 

Tytułowy los to wygrany kupon totka, puszczony przez Leokadię Iwańską – świeżo upieczoną narzeczoną Józefa Bednarskiego. Wygrana jest spora, bo Leokadia trafiła szóstkę! I wszystko pięknie, tylko że los został włożony do marynarki Józefa. Do trumny. Bo dzień wcześniej Józef umarł. Dzieci Józefa – Leszek i Dorota, którzy wraz ze swoimi rodzinami przyjeżdżają na pogrzeb, podczas stypy także dowiadują się o tej kuriozalnej sytuacji. Bardzo szybko decydują się na odkopanie dopiero co pochowanego tatusia i zabrania szczęśliwego losu. I wtedy się zaczyna… Zaczyna się przepychanka między rodzeństwem (w tym trzecim pojawiającym się znikąd bracie), wnukami, księdzem, a Leokadią, która jako jedyna nie chce bezcześcić grobu Józefa. Komedia, oparta na czarnym humorze, ośmieszająca nasze polskie przywary i drzemiące podziały na tych ze wsi i tych z miasta, tradycjonalistów, a postępowych. Pokazuje naszą dwulicowość, drzemiące w każdej rodzinie od dawna nierozwiązane problemy, wzajemną zawiść i niec

 

  PRZYPOMINAMY I ZAPRASZAMY JUTRO NA KOMEDIĘ KRYMINALNĄ NA GODZINĘ 16:30

Obo­je są prze­ko­na­ni, że po­łą­czy­ło ich uczu­cie na­głe. Pięk­na jest taka pew­ność, ale nie­pew­ność jest pięk­niej­sza. Są­dzą, że sko­ro nie zna­li się wcze­śniej, nic między nimi ni­g­dy się nie dzia­ło. A co na to uli­ce, scho­dy, ko­ry­ta­rze, na któ­rych mo­gli się od daw­na mi­jać? Chcia­ła­bym ich za­py­tać, czy nie pa­mię­ta­ją - może w drzwiach ob­ro­to­wych kie­dyś twa­rzą w twarz? ja­kieś ,,prze­pra­sza­m'' w ści­sku? głos ,,po­mył­ka­'' w słu­chaw­ce? - ale znam ich od­po­wiedź. Nie, nie pa­mię­ta­ją. Bar­dzo by ich zdzi­wi­ło, że od dłuż­sze­go już cza­su ba­wił się nimi przy­pa­dek. Jesz­cze nie cał­kiem go­tów za­mie­nić się dla nich w los, zbli­żał ich i od­da­lał, za­bie­gał im dro­gę i tłu­miąc chi­chot od­ska­ki­wał w bok. Były zna­ki, sy­gna­ły, cóż z tego, że nie­czy­tel­ne. Może trzy lata temu albo w ze­szły wto­rek pe­wien li­stek prze­fru­nął z ra­mie­nia na ra­mię? Było coś zgu­bio­ne­go i pod­nie­sio­ne­go. Kto wie, czy już nie pił­ka w

Bardzo dobry film znaleziony przypadkiem na Netflixie. Tytuł nie jest zbyt zachęcający (nota bene oparty na książce o tym samym tytule), ale znajduje wyjaśnienie w filmie, który jest naprawdę świetny. Główny bohater - J.D. Vanca to student prawa, który obecnie stara się zdobyć wymarzoną pracę. Uczestniczy więc w bardzo ważnej kolacji, na której spotyka swoich potencjalnych pracodawców. Idzie mu nie najgorzej, do chwili, kiedy otrzymuje telefon od swojej siostry z informacją o złym stanie zdrowia swojej matki. Nie chodzi jednak o jakąś chorobę przewlekłą lecz o przedawkowanie heroiny. Przed J.D. stoi trudny wybór: zostać i czekać na pracę czy jechać ratować (nie pierwszy już raz) matkę. Bohater postanawia wracać. I teraz się zaczyna… . Zaczyna się powrót do przeszłości. Okazuje się, że J.D. Vance był wychowany trochę przez uzależnioną, wpadającą w ataki szału matkę (rewelacyjna w tej roli Amy Adams), a trochę przez twardą i bystrą babcię, która ostatecznie przejęła nad nim opiekę

  Zaskoczeniem w tej książce było dla mnie to, że akcja dzieje się w XXI wieku. Do tej pory wszystkie dzieła skandynawskie jakie czytałam, umiejscowione były gdzieś w okolicy II wojny światowej albo nawet wcześniej. A tu taka niespodzianka! Bardzo byłam ciekawa jak w opowieściach o dniu dzisiejszym radzą sobie Norwegowie. Okazało się, że ja zwykle rewelacyjnie! Dostajemy oto opowieść, można powiedzieć pokoleniową, skupioną na trudnych relacjach córek z matkami. Główną osią wydarzeń są stosunki między Anne, a jej córką Sigrid, ale zacznę od tej drugiej relacji: między Sigrid, a Mią. Sigrid to lekarka w średnim wieku, która mieszka wraz ze swoim partnerem Aslakiem i dwójką dzieci w Oslo. Mia – starsza córka nie jestem dzieckiem Aslaka, a bohaterki i jej wcześniejszego partner Jensa, który zostawił je i wyjechał, kiedy Mija była jeszcze niemowlęciem. Prawdziwym wychowaniem dziewczynki zajął się Aslak (z którym Sigrid ma drugie dziecko Viljara) i miał z nią od początku świetne relacje

  REGRESJA w psychologii, jeden z mechanizmów obronnych osobowości. Polega na powrocie do sposobów myślenia i zachowania mniej dojrzałych, charakterystycznych dla wcześniejszych stadiów rozwoju społeczno-emocjonalnego. Występuje pod wpływem silnego stresu, frustracji, sprzyjać jej mogą lęk, poczucie winy, depresja, wstyd, a także choroba fizyczna i zmęczenie. Patologiczne przejawy r. występują m.in. w nerwicach i psychozach. Zjawisko r. wykorzystywane jest również przez psychoanalityków do interpretacji mechanizmów zaburzeń psychicznych. * Źródło; Słownik Pedagogiki Specjalnej, Małgorzata Kupisiewicz.