HEAVEN, MIEKO KAWAKAMI

-


 

Przyznam szczerze, że ja tej książki chyba nie zrozumiałam.

Nie zachwycam się, nie pojmuje, nie wzruszam i nie widzę żadnego feministycznego przesłania.

Ale od początku…

W skrócie jest to historia przyjaźni dwóch szkolnych ofiar: chłopaka i dziewczyny. On odkąd pamięta był poniżany i bity przez uczniów z klasy. Ze względu na dużego zeza, koledzy przezwali go Maroko. Ona z kolei jest ofiarą żeńskiej części klasy. Przyczyna tkwi w wyglądzie i zapachu dziewczynki, który delikatnie mówiąc, nie jest przyjemny. Jest na to w powieści wytłumaczenie, którego nie chciałabym tu potencjalnym czytelnikom wyjawiać.

Generalnie jednak, w całej powieści śledzimy losy gnębionych bez przyczyny młodych ludzi, którzy nie potrafią sobie z tym radzić. Żaden z bohaterów nie skarży się też na swoją sytuację w domu, dlatego znikąd nie dostają pomocy. Mają tylko siebie i swoje wsparcie. I … - dotąd rozumiem. Ale nie mogę pojąć sposobu tłumaczenia tego cierpienia przez dziewczynkę! Postawa do jakiej cały czas przekonuje i siebie i przyjaciela to postawa biernej ofiary. Uważa, że ich cierpienie ma sens, że oprawcy tego nie rozumieją, ale kiedyś dorosną do tej wiedzy itd.

Mało tego, w końcowej części powieści denerwuje się na wieść, że Maroko mógłby zrobić operację oka i już nigdy nie cierpieć z powodu zeza... .

No ja się na to wszystko nie zgadzam!

Po pierwsze, nie można dopuścić do tolerowania przemocy i przyjmowania cierpienia jako jakieś specjalnej misji. Trzeba szukać pomocy i wsparcia, ale takiego, które pomoże mi wyjść z trudnej sytuacji. Nie można pozwolić się kopać i gnębić. Nie można robić wszystkiego, na co mają ochoty oprawcy. To prosta droga do depresji i autodestrukcji.

Niestety, mnie książka oburzyła i kompletnie nie rozumiem zachwytów innych czytelników. Pomijając zresztą kwestie moralne, powieść jest też momentami mało realna (naprawdę nikt z domowników nie zorientował się, że dziecko chodzi brudne i śmierdzące do szkoły?), a zachowania bohaterów irytujące. Język powieści jest jak dla mnie zbyt banalny, a opisywane przeżycia bohaterów, dosyć płytkie.

 Jeśli ktoś miał w ręce tę powieść Mieko Kawakami, to bardzo proszę o podzielenie się wrażeniami z lektury. Jestem ciekawa jak inni ją odbierają.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

LEKCJE CHEMII, BONNIE GARMUS

-
Obraz
  Przyznam, że jak po raz pierwszy sięgnęłam po” Lekcje chemii”, to poczułam lekkie rozczarowanie. Nie polubiłam się wówczas z główną bohaterką, odłożyłam więc książkę raczej z myślą, że to nie dla mnie. Po jakimś czasie ponownie się na nią natknęłam, ale tym razem pomyślałam, że dam jej drugą szansę. Och, jak dobrze, że to zrobiłam (jednak nie ma się co sugerować początkami). Wspomniana wcześniej główna bohaterka to Elizabeth Zott, zdolna chemiczka, jedyna kobieta chemik w zdominowanym przez mężczyzn Instytucie Badawczym Hastings , pracująca tam w połowie lat 50-tych. Jak łatwo się domyślić koledzy nie poważają swojej koleżanki, zwłaszcza że przewyższa ich inteligencją. Jedynym mężczyznom, z którym Elizabeth może konkurować jest Calvin Evans, samotny geniusz. I to właśnie tę dwójkę połączy prawdziwa chemia. Młodych, zdolnych i zakochanych ludzi, tuż przed ogłoszeniem przełomu w badaniach rozdziela nagła śmierć Evansa. Niestety wszelkie wspólne plany legły gruzach, a żeby tego by...
Czytaj dalej »

KOŁATANIE, ARTUR ŻAK

-
Obraz
Kołatanie Artura Żaka to przepełniona mistycyzmem opowieść o przemijaniu, o życiu i śmierci, o miłości i zazdrości, o szacunku i niezrozumieniu, a także przywiązaniu do ludzi, do miejsca i do tradycji. Dzięki autorowi odbywamy podróż przez historię od czasów II wojny światowej przez okres powojenny, aż do lat 90- tych XX w. Głównymi zaś bohaterami powieści są dziadek i wnuk, a właściwie Dusza dziadka Bronka. Piotrek, tuż po maturze przyjeżdża na podłódzką wieś, żeby zaopiekować się niedawno owdowiałą babcią. Przy okazji, korzystając z sielskiego, wiejskiego otoczenia ma w planie przygotować się do egzaminów na studia.  Jednak zaraz po przyjeździe okazuje się, że babcia wcale nie jest przybita po śmierci męża, wręcz przeciwnie, gdyż okazuje się, że dziadek wciąż tu jest…, a właściwie jego Dusza.  Bronek po śmierci cofa się do czasu, gdy był jeszcze młodym chłopakiem. Przywołuje wspomnienia, dzięki którym zaczyna rozumieć zdarzenia jakie miały miejsce w jego życiu i jaki by...
Czytaj dalej »

FADO, ANDRZEJ STASIUK

-
Obraz
  Czy aby wiedzieć kim się jest, trzeba najpierw uświadomić sobie skąd się pochodzi? Czy, paradoksalnie, bez korzeni nie jesteśmy w stanie ruszyć w świat? Andrzej Stasiuk porywa nas w świat przeszłości. Wspomnienia, tęsknoty, rytuały i nagłe przebłyski obrazów z dzieciństwa to treść tej książki. Jeszcze w żadnym jego dziele nie wyczuwałam takiej delikatności i czułości w obchodzeniu się z czymkolwiek. Może to dlatego, iż jak sam pisze: Przeszłość i pamięć są moją ojczyzną i moim domem . [1] To wspaniała i mądra pozycja (moim zdaniem najlepsza jaką czytałam tego autora), w której bohater każe nam się zatrzymać w pędzącym, bezmyślnym świecie. Książka w której w końcu obnaża się  głupotę zachodniego świata, przeciwstawiając mu nasze, wschodnie dziedzictwo z całym dobrodziejstwem inwentarza i w której mówi się, że możemy być z niego dumni. W końcu Europa nie może składać się wyłącznie   z teraźniejszości. Tymczasem wszystko wskazuje na to, że obsesja teraźniejszości p...
Czytaj dalej »