GŁUSZA, ANNA GOC

 

• Głusi nie zawsze czytają z ruchu warg.
• Nie wszyscy mogą pisać lub czytać po polsku.
• Język polski jest dla nich obcy.
• Podczas rozmowy zmniejszają dystans z rozmówcą aby go lepiej zrozumieć, a nie dlatego, że są źle wychowani.
• Nie mają jak wezwać karetki.
• Podczas wizyt u lekarza nie mają zapewnionych tłumaczy, przez co są albo źle diagnozowani albo źle zażywają leki.
• Nie mają wsparcia terapeutycznego ani pomocy psychologicznej.
• Nie potrafią się poskarżyć kiedy dzieje się im krzywda.
• Nie potrafią opowiedzieć, co się działo, chociaż nieraz byli świadkami ważnych wydarzeń.
• Aby się uczyć muszą najczęściej opuścić rodziców i wyjeżdżać do szkół z internatem.
• Ich tłumaczami są najczęściej ich słyszące dzieci – również wtedy kiedy chodzi o załatwianie pogrzebu czy wizyty na oddziale położniczym z mamą.
• Podczas większych zagrożeń (wojna, pandemia) nikt im nie tłumaczy tych sytuacji ani tego jak się w nich zachować.
• Głusi są czasem osobami bezjęzycznymi.

 Nie miałam o tym wszystkim pojęcia. Dopiero dzięki ciężkiej, wieloletniej pracy Anny Goc otwarłam szeroko oczy i spojrzałam na osoby głuche z zupełnie innej perspektywy.

Głusza to fenomenalny reportaż o osobach głuchych i o ich rodzinach. Przede wszystkim pokazuje jak naprawdę wygląda świat z perspektywy osoby głuchej i w jaki wiele mitów o głuchych wierzymy.  Ogromne bariery, brak komunikacji i wsparcia, dyskryminacja i łamanie praw to ich codzienność. Zaś brak szacunku i zrozumienia to najczęstszy sposób ich traktowania.

 Być może Amanda zostawiła mnie na chwilę w stołówce, bo uznała, że najlepiej poznam to miejsce, jeśli zostanę sama wśród głuchych.

I gdy poczuję przez chwilę to, co oni – samotność wśród ludzi.[1]

 

Obyśmy nigdy nie się tak nie czuli. Czytajmy i dowiadujmy, zamiast wierzyć w mity.

Polecam gorąco każdemu.

 

---

[1] Goc A., Głusza, Warszawa: Dowody na Istnienie, s. 239.