JEZUS MARIA PESZEK

-



Przedstawiam Wam płytę Mari Peszek pt. Jezus Maria Peszek z 2012 roku. Wiem, że to już dziesięć lat temu ale jakoś do tej pory nie udało mi się niczego od tej wokalistki posłuchać. Nadrobiłam wiec zaległości i coś czuję, że ta płyta zostanie ze mną dłużej…


Ludzie psy

Ja niedobro narodowe
ja pod skórą drzazga
samo mięso duszy
ja porno ja miazga
ja czarny kot
ja wściekły pies
ja chwast i ja blizna
i ja niechcianych słów
jedyna ojczyzna

To jest właśnie muzyka Mari Peszek, lub można chyba zaryzykować stwierdzenie: to jest Maria Peszek. Nic tu po osobach, które nie są tolerancyjne i otwarte na inne światopoglądy i postawy, nie wychodzące poza stereotypy i schematy. Maria nie śpiewa ani pieśni kościelnych, ani patriotycznych i nie pielęgnuje ideału Matki-Polki
( Nie wiem czy chcę). Potrafi za to szczerze i dobitnie pisać o zaburzeniach psychicznych, o wolności każdego człowieka i wołaniu, tych, których nie chce się słyszeć.

 Jej piosenki świetnie brzmią, dobrze się ich słucha, nie są monotonne, wpadają w ucho tak, że chce się za nią powtarzać np. w Padam:

Jesteś rzeczą, która sprawia
Że od razu się naprawiam
A na jedno Twoje tak
Się zaczyna świat (…)

(...)Padam, padam
Tak się cieszę, że Cię mam
Nikomu Cię nie dam
Padam, padam
Tak się cieszę, że Cię mam
Nikomu cię nie dam
Padam, padam
Tak się cieszę, że Cię mam

 

Nie ucieka od ciężkich, trudnych tematów. Dla mnie jeden z lepszych kawałków to Żwir:

w smutek opakowana

stoję w ciszy po kolana

ej czy ktoś słyszy mnie

 ej tu jestem

na dnie

 

w smutek opakowana

leżę zakneblowana

ej czy ktoś widzi mnie

ej tu jestem

na dnie

 

ej czy ktoś wie

jak tu jest na dnie

ej czy ktoś wie

jak tu jest na samym dnie (…)

 

W podobnym tonie brzmi Nie ogarniam. Podobają mi się gry słowne jakie stosuje, parafrazy ( genialna kreska w utworze Amy), metafory. Jednym z piękniejszych,  w całkowicie poważnym, cichym tonie jest utwór Zejście awaryjne. I to właśnie nim kończy płytę, na której co chwila pojawia się temat śmierci.

Zejście awaryjne

wiem jak umrę i z kim

wielka woda i siwy dym

wiem jak umrę i gdzie

morze i świt we mgle (…)


Oczywiście muzyka jest świetna, ja jednak najbardziej wsłuchuję się w tekst. A tekst jest tu naprawdę dobry.

Bardzo polecam!


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

LEKCJE CHEMII, BONNIE GARMUS

-
Obraz
  Przyznam, że jak po raz pierwszy sięgnęłam po” Lekcje chemii”, to poczułam lekkie rozczarowanie. Nie polubiłam się wówczas z główną bohaterką, odłożyłam więc książkę raczej z myślą, że to nie dla mnie. Po jakimś czasie ponownie się na nią natknęłam, ale tym razem pomyślałam, że dam jej drugą szansę. Och, jak dobrze, że to zrobiłam (jednak nie ma się co sugerować początkami). Wspomniana wcześniej główna bohaterka to Elizabeth Zott, zdolna chemiczka, jedyna kobieta chemik w zdominowanym przez mężczyzn Instytucie Badawczym Hastings , pracująca tam w połowie lat 50-tych. Jak łatwo się domyślić koledzy nie poważają swojej koleżanki, zwłaszcza że przewyższa ich inteligencją. Jedynym mężczyznom, z którym Elizabeth może konkurować jest Calvin Evans, samotny geniusz. I to właśnie tę dwójkę połączy prawdziwa chemia. Młodych, zdolnych i zakochanych ludzi, tuż przed ogłoszeniem przełomu w badaniach rozdziela nagła śmierć Evansa. Niestety wszelkie wspólne plany legły gruzach, a żeby tego by...
Czytaj dalej »

KOŁATANIE, ARTUR ŻAK

-
Obraz
Kołatanie Artura Żaka to przepełniona mistycyzmem opowieść o przemijaniu, o życiu i śmierci, o miłości i zazdrości, o szacunku i niezrozumieniu, a także przywiązaniu do ludzi, do miejsca i do tradycji. Dzięki autorowi odbywamy podróż przez historię od czasów II wojny światowej przez okres powojenny, aż do lat 90- tych XX w. Głównymi zaś bohaterami powieści są dziadek i wnuk, a właściwie Dusza dziadka Bronka. Piotrek, tuż po maturze przyjeżdża na podłódzką wieś, żeby zaopiekować się niedawno owdowiałą babcią. Przy okazji, korzystając z sielskiego, wiejskiego otoczenia ma w planie przygotować się do egzaminów na studia.  Jednak zaraz po przyjeździe okazuje się, że babcia wcale nie jest przybita po śmierci męża, wręcz przeciwnie, gdyż okazuje się, że dziadek wciąż tu jest…, a właściwie jego Dusza.  Bronek po śmierci cofa się do czasu, gdy był jeszcze młodym chłopakiem. Przywołuje wspomnienia, dzięki którym zaczyna rozumieć zdarzenia jakie miały miejsce w jego życiu i jaki by...
Czytaj dalej »

FADO, ANDRZEJ STASIUK

-
Obraz
  Czy aby wiedzieć kim się jest, trzeba najpierw uświadomić sobie skąd się pochodzi? Czy, paradoksalnie, bez korzeni nie jesteśmy w stanie ruszyć w świat? Andrzej Stasiuk porywa nas w świat przeszłości. Wspomnienia, tęsknoty, rytuały i nagłe przebłyski obrazów z dzieciństwa to treść tej książki. Jeszcze w żadnym jego dziele nie wyczuwałam takiej delikatności i czułości w obchodzeniu się z czymkolwiek. Może to dlatego, iż jak sam pisze: Przeszłość i pamięć są moją ojczyzną i moim domem . [1] To wspaniała i mądra pozycja (moim zdaniem najlepsza jaką czytałam tego autora), w której bohater każe nam się zatrzymać w pędzącym, bezmyślnym świecie. Książka w której w końcu obnaża się  głupotę zachodniego świata, przeciwstawiając mu nasze, wschodnie dziedzictwo z całym dobrodziejstwem inwentarza i w której mówi się, że możemy być z niego dumni. W końcu Europa nie może składać się wyłącznie   z teraźniejszości. Tymczasem wszystko wskazuje na to, że obsesja teraźniejszości p...
Czytaj dalej »