BIAŁE MORZE, ROY JACOBSEN

 

Białe morze to druga z czterech części skandynawskiego cyklu Ingrid Barrøy. Książkę da się jednak czytać jako odrębną, zamkniętą całość, bez wcześniejszych Niewidzialnych. Nie bez przyczyny autor powieści Roy Jacobsen jest z jednym z najbardziej uznanych norweskich pisarzy. Książkę pochłania się raz dwa.

Jest to historia młodej kobiety Ingrid, która wraca na swoją rodzinną wyspę Barrøy. Próbuje przywrócić na niej nie tylko porządek ale i życie. Ogrzewa i czyści dom, wiąże sieci, zarzuca je i patroszy złapane, dorsze. Wszystko to w aurze nadchodzącej zimy, która na wyspie daje się mocno we znaki, samotności i niepokoju (…) który kazał jej mówić głośno do siebie, bo człowiek prędzej czy później musi usłyszeć głos, choćby własny, wie o tym każdy wyspiarz.

Pewnego dnia znajduje strzępy ubrań wypełnione wełną drzewną. Nieco później znajduje więcej ubrań, strzępy tratwy oraz to co zostało z ludzi, którzy nią przypłynęli i do których solidnie dobrało się już wygłodniałe ptactwo. W obawie przed obcym, biegnie do domu i znajduje dwa ciała, z których jedno jeszcze żyje. Rosyjski jeniec w niemieckim mundurze zmieni jej życie, co jednak nie oznacza tylko dobrych zmian…

Książka jest wspaniałym zapisem wyspiarskiego życia, o którym do tej pory nie maiłam pojęcia. Morze, statki, łódki, połowy i zasalanie śledzi to nie są tematy, o których chciałabym czytać, jednak książka Jacobsona sprawia, że stają się ciekawe, a nawet porywające. Stwarza niesamowite opisy, dzięki którym czuje się jak ciężkie i mroczne, ale też magiczne i bliskie natury jest to życie. Brutalny, szorstki język bohaterów dopełnia obrazu mieszkańców wyspy.

Bohaterowie są niezłomni, ciekawi, choć małomówni. Każdy skrywa jakąś tajemnicę i mimo iż wydaje się gruboskórny, jest w gruncie rzeczy dobry.

Z pewnością sięgnę po pozostałe części tego niezwykłego cyklu, bo klimat tych książek wciąga jak tytułowe białe morze.