niewypożyczalne

 

 

  Niezwykle dziewczyńska rzecz. Język opowieści tak dobry, że przenosił w czasie. To wspomnienia własnego dzieciństwa niejednej z nas, tyle że spisane przez  Marię Halber. O czym więc jest ta książka? O przyjaźni jaka może istnieć tylko między dziewczynami, takimi, co to już zaczynają być ciekawskie i niegrzeczne. O poznawaniu nowych rzeczy, wspólnym przekraczaniu granic i o rozhuśtanych emocjach. Wszystko zachowywane oczywiście w największej tajemnicy przed dorosłymi. Przyglądamy się sile relacji bohaterek, od dzielenia się każdą myślą i spędzania razem wszystkich chwil, po bolesne dorastanie, obfitujące w coraz trudniejsze doświadczenia i w coraz większe pretensje. Dodatkowo w ten dziewczęcy świat wkraczają wpierw chłopcy, a później mężczyźni, którzy wszystko dodatkowo komplikują. W końcu drogi dziewczyn się rozchodzą, ale więź, którą zbudowały, przetrwa wszystko. Trzeba jeszcze dodać, że relacja łącząca bohaterki nie jest równorzędna – jedna jest wpatrzona w drugą tak...

  Ależ się to świetnie oglądało! Dawno nie widziałam tak porywającego i satysfakcjonującego filmu ! Sisu w języku fińskim oznacza m.in. zawziętość, śmiałość, odwagę, upór, wytrwałość i energię. Usposobieniem Sisu w filmie jest Aatai Korpi – starszy mężczyzna, który w towarzystwie konia i psa, przeczesuje tereny Laponii w poszukiwaniu złota. Kiedy trafia na dość pokaźną żyłę tego kruszcu, wyrusza do miasta by wymienić go na gotówkę. Niestety, akacja filmu toczy się w 1945 roku, kiedy w Finlandii nadal stacjonują nazistowskie wojska. Korpi w swej podróży trafia na jedną z kompanii niemieckich żołnierzy, wiozących jako jeńców fińskie kobiety.  I gdyby tylko dali staruszkowi na koniu spokój, minęliby go bez zaczepki, nie zapragnęliby jego złota, pewnie by przeżyli… . Ponieważ Korpi to nie jest zwykły Fin. To jednoosobowa armia. Naziści wkrótce dowiedzą się, że zadarli z komandosem sił specjalnych, legendarnym wojownikiem, prawdziwym sisu. I teraz zaczyna się konkretna, zachw...

  Czy aby wiedzieć kim się jest, trzeba najpierw uświadomić sobie skąd się pochodzi? Czy, paradoksalnie, bez korzeni nie jesteśmy w stanie ruszyć w świat? Andrzej Stasiuk porywa nas w świat przeszłości. Wspomnienia, tęsknoty, rytuały i nagłe przebłyski obrazów z dzieciństwa to treść tej książki. Jeszcze w żadnym jego dziele nie wyczuwałam takiej delikatności i czułości w obchodzeniu się z czymkolwiek. Może to dlatego, iż jak sam pisze: Przeszłość i pamięć są moją ojczyzną i moim domem . [1] To wspaniała i mądra pozycja (moim zdaniem najlepsza jaką czytałam tego autora), w której bohater każe nam się zatrzymać w pędzącym, bezmyślnym świecie. Książka w której w końcu obnaża się  głupotę zachodniego świata, przeciwstawiając mu nasze, wschodnie dziedzictwo z całym dobrodziejstwem inwentarza i w której mówi się, że możemy być z niego dumni. W końcu Europa nie może składać się wyłącznie   z teraźniejszości. Tymczasem wszystko wskazuje na to, że obsesja teraźniejszości p...