KLARA I SŁOŃCE, KAZUO ISHIGURO

 

Tytułowa Klara jest SP (Sztuczni Przyjaciele), stworzoną po to, by towarzyszyć jakiemuś nastolatkowi w życiu. Wraz z innymi, mniej lub bardziej, zaawansowanymi technologicznie modelami SP całymi dniami stoi w sklepie i przez jego witrynę obserwuje świat na zewnątrz. Do tego aby prawidłowo funkcjonowała potrzebne jest jej słońce i jego składniki odżywcze, dlatego najbardziej lubi dni, kiedy może stać najbliżej witryny. Klara jest bardzo wnikliwym obserwatorem świata, zauważa wiele szczegółów i ma dobrą intuicję. Stąd kiedy przygląda się jej przez szybę szczupła dziewczynka, czuje, że chciałaby być jej przyjaciółką. To oczywiście nie do niej jednak należy decyzja, ale po kilku spotkaniach w sklepie, nastolatka w końcu przekonuje Matkę do kupna Klary.

Od tej pory Klara staje się SP Josie. Dziewczynka okazuje się miłą i inteligentną osobą. Niestety często choruje na skutek nieudanej korekcji genetycznej, jakiej na niej dokonano. Zadaniem Klary jest przede wszystkim ją chronić i czuwać przy niej. Oprócz Klary, Josie przyjaźni się od dzieciństwa z Rickiem. Sąsiadem w jej wieku, nieskorygowanym, sympatycznym chłopcem, który tak samo jak Klara, troszczy się o swoją przyjaciółkę.

Jednak poza ochroną i zapewnianiem towarzystwa Josie, Klara zostaje po pewnym czasie poproszona przez Matkę, by się jej uczyła…. . Matka prosi SP by ta mocno jej się przyglądała i próbowała zapamiętywać każdy ruch, gest i sposób mówienia córki. Początkowo wydaje się to Klarze dziwne, aż do momentu, kiedy jadą razem do pracowni pewnego artysty, gdzie Josie od dłuższego czasu pozuje do portretu.

 

Niezwykła książka. Wzbudziła we mnie szereg emocji: od smutku, przez strach, po radość i znów smutek. Powieść zadaje też szereg pytań natury etycznej, m.in. o to jak daleko ludzie posuną się w przyszłości w wykorzystywaniu sztucznej inteligencji oraz w przekraczaniu bioetycznych granic? I czy rzeczywiście, poza ciałem i układem nerwowym tkwi w nas coś więcej?

Polecam serdecznie!