OPPENHEIMER, REŻ. CHRISTOPHER NOLAN

-

 

                                 *ZDJĘCIE-CANVA

Słowem wstępu trzeba wyjaśnić tytuł filmu. Otóż tytułowy Oppenheimer to nazwisko amerykańskiego fizyka, który podczas II wojny światowej zajmował się opracowaniem pierwszej broni jądrowej. Robert Oppenheimer to tzw. ojciec bomby atomowej.

Film Christophera Nolana to mistrzowska opowieść o życiu i pracy tytułowego bohatera. Ale uważajcie, którzy myślicie, że macie do czynienia z nudną biografią. Ten obraz trzyma w napięciu od początku do samego końca, a twarz Cilliana Murphy’ego wyraża wszystkie emocje i myśli  jakie mogą zmieścić się w sercu i głowie człowieka, który stworzył potworą broń.

Akcja nie toczy się w sposób linearny. Właściwie możemy mówić o trzech płaszczyznach czasowych: życiu prywatnym Oppenheimera i jego pracą nad stworzeniem bomby, procesem wytyczonym mu przez rząd o kontakty komunistyczne i szpiegostwo oraz procesem, na którym ponownie bada się słuszność jego działań i tym razem próbuje go bronić. Wszystkie one się przeplatają i genialnie uzupełniają, pokazując nam jak trudną drogę musi przejść naukowiec, który tworzy coś, na czym zależy całemu światu. Wynalazek Oppenheimera jest cenny nie tylko dla innych naukowców ale też wojskowych i polityków. Otoczony ze wszystkich stron prywatnymi interesami Oppenheimer, mierzy się też ciągle z własnym sumieniem, z moralnymi dylematami, a także strachem o wynik swoich badań (wszak nie było wiadomo czy wybuch bomby nie podpali świata – i mówimy tu o prawdziwym ogniu).Wiele mówi nam też warstwa symboliczna niektórych zdjęć jak np. rozmowa z   Albertem Einsteinem i rozchodzące się kręgi na wodzie czy nader wymowna i utrzymująca się cisza podczas pierwszej próby wybuchu bomby.

Wizualnie ten film jest po prostu piękny, aktorsko byłoby chyba trudno o lepszą ekipę: Robert Downey Jr., Emily Blunt, Matt Damon, Gary Oldman i niepodważalnie genialny Cillian Murphy. Siedem zdobytych Oscarów też świadczy o wybitności tego obrazu.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

LEKCJE CHEMII, BONNIE GARMUS

-
Obraz
  Przyznam, że jak po raz pierwszy sięgnęłam po” Lekcje chemii”, to poczułam lekkie rozczarowanie. Nie polubiłam się wówczas z główną bohaterką, odłożyłam więc książkę raczej z myślą, że to nie dla mnie. Po jakimś czasie ponownie się na nią natknęłam, ale tym razem pomyślałam, że dam jej drugą szansę. Och, jak dobrze, że to zrobiłam (jednak nie ma się co sugerować początkami). Wspomniana wcześniej główna bohaterka to Elizabeth Zott, zdolna chemiczka, jedyna kobieta chemik w zdominowanym przez mężczyzn Instytucie Badawczym Hastings , pracująca tam w połowie lat 50-tych. Jak łatwo się domyślić koledzy nie poważają swojej koleżanki, zwłaszcza że przewyższa ich inteligencją. Jedynym mężczyznom, z którym Elizabeth może konkurować jest Calvin Evans, samotny geniusz. I to właśnie tę dwójkę połączy prawdziwa chemia. Młodych, zdolnych i zakochanych ludzi, tuż przed ogłoszeniem przełomu w badaniach rozdziela nagła śmierć Evansa. Niestety wszelkie wspólne plany legły gruzach, a żeby tego by...
Czytaj dalej »

KOŁATANIE, ARTUR ŻAK

-
Obraz
Kołatanie Artura Żaka to przepełniona mistycyzmem opowieść o przemijaniu, o życiu i śmierci, o miłości i zazdrości, o szacunku i niezrozumieniu, a także przywiązaniu do ludzi, do miejsca i do tradycji. Dzięki autorowi odbywamy podróż przez historię od czasów II wojny światowej przez okres powojenny, aż do lat 90- tych XX w. Głównymi zaś bohaterami powieści są dziadek i wnuk, a właściwie Dusza dziadka Bronka. Piotrek, tuż po maturze przyjeżdża na podłódzką wieś, żeby zaopiekować się niedawno owdowiałą babcią. Przy okazji, korzystając z sielskiego, wiejskiego otoczenia ma w planie przygotować się do egzaminów na studia.  Jednak zaraz po przyjeździe okazuje się, że babcia wcale nie jest przybita po śmierci męża, wręcz przeciwnie, gdyż okazuje się, że dziadek wciąż tu jest…, a właściwie jego Dusza.  Bronek po śmierci cofa się do czasu, gdy był jeszcze młodym chłopakiem. Przywołuje wspomnienia, dzięki którym zaczyna rozumieć zdarzenia jakie miały miejsce w jego życiu i jaki by...
Czytaj dalej »

FADO, ANDRZEJ STASIUK

-
Obraz
  Czy aby wiedzieć kim się jest, trzeba najpierw uświadomić sobie skąd się pochodzi? Czy, paradoksalnie, bez korzeni nie jesteśmy w stanie ruszyć w świat? Andrzej Stasiuk porywa nas w świat przeszłości. Wspomnienia, tęsknoty, rytuały i nagłe przebłyski obrazów z dzieciństwa to treść tej książki. Jeszcze w żadnym jego dziele nie wyczuwałam takiej delikatności i czułości w obchodzeniu się z czymkolwiek. Może to dlatego, iż jak sam pisze: Przeszłość i pamięć są moją ojczyzną i moim domem . [1] To wspaniała i mądra pozycja (moim zdaniem najlepsza jaką czytałam tego autora), w której bohater każe nam się zatrzymać w pędzącym, bezmyślnym świecie. Książka w której w końcu obnaża się  głupotę zachodniego świata, przeciwstawiając mu nasze, wschodnie dziedzictwo z całym dobrodziejstwem inwentarza i w której mówi się, że możemy być z niego dumni. W końcu Europa nie może składać się wyłącznie   z teraźniejszości. Tymczasem wszystko wskazuje na to, że obsesja teraźniejszości p...
Czytaj dalej »