DZIEWCZYNA Z KONBINI, SAYAKA MURATA

-

 




Chciałabym Wam opowiedzieć o książce, która cóż tu dużo mówić wbiła mnie w fotel. Tym bardziej, że jest to pozycja, która ma zaledwie 142 strony. „Dziewczyna z konbini”, bo o niej mowa, to w największym skrócie opowieść o wykluczeniu, samotności i inności bohaterki i osób jej podobnych w „harmonijnym” japońskim społeczeństwie.

Poznajemy zatem Keiko, trzydziestosześcioletnią kobietę, która od osiemnastu lat pracuje w konbini, czyli w całodobowym sklepie wielobranżowym. Właściwie nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że jest to praca dorywcza. Niestety niestosowna dla dojrzałej kobiety, przynajmniej według przyjętych japońskich norm społecznych, które pracę dorywczą przewidują tylko dla studentów lub imigrantów.  Cała reszta społeczeństwa powinna pracować na normalnym etacie lub założyć rodzinę. Tylko wówczas staje się przydatna dla państwa.

Keiko natomiast łamie wszystkie te normy. Nie zależy jej na świetnie płatnej pracy, ani na małżeństwie i dzieciach. Kobieta chce żyć po swojemu, mieszkać w mikroskopijnym mieszkanku i pracować tam gdzie czuje się szczęśliwa i potrzebna. Oczywiście próbuje być „normalna” jak wszyscy naśladując sposób ubierania , mówienia i funkcjonowania współpracowników. Jednak są to tylko pozory dlatego, że rzeczywistości od dziecka jest inna. Nie jest to w książce powiedziane wprost ale można wywnioskować, że cierpi na jakieś spektrum autyzmu. Wszystko w jej życiu musi być uporządkowane, jasne i klarowne. Musi działać według ustalonego schematu, inaczej się rozsypuje. I tak się właśnie dzieje, gdy poznaje nowego pracownika sklepu, Shirahe, który cierpi na to samo co Keiko….

Niestety moja znajomość Japonii jest naprawdę znikoma. Jest to kolejna książka którą czytam o tym kraju i przyznam, że coraz mniej mi się on podoba, a może po prostu inaczej na niego patrzę. Pewnie dlatego, że pokazuje ten kraj z zupełnie innej, raczej nie znanej turystom perspektywy.  Z jednej strony kult pracy i wyśrubowane normy społeczne, z drugiej nieakceptowalna jakakolwiek inność.

Tu pozwolę sobie przytoczyć cytat z książki : „ Świat normalnych ludzi nie znosi odmienności. Obce elementy są po cichu likwidowane. Ci, którzy nie pasują zostają usunięci.”

Przykre to, a za razem prawdziwe i nie odnosi się tylko do Japonii.

 

Polecam!

 


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

LEKCJE CHEMII, BONNIE GARMUS

-
Obraz
  Przyznam, że jak po raz pierwszy sięgnęłam po” Lekcje chemii”, to poczułam lekkie rozczarowanie. Nie polubiłam się wówczas z główną bohaterką, odłożyłam więc książkę raczej z myślą, że to nie dla mnie. Po jakimś czasie ponownie się na nią natknęłam, ale tym razem pomyślałam, że dam jej drugą szansę. Och, jak dobrze, że to zrobiłam (jednak nie ma się co sugerować początkami). Wspomniana wcześniej główna bohaterka to Elizabeth Zott, zdolna chemiczka, jedyna kobieta chemik w zdominowanym przez mężczyzn Instytucie Badawczym Hastings , pracująca tam w połowie lat 50-tych. Jak łatwo się domyślić koledzy nie poważają swojej koleżanki, zwłaszcza że przewyższa ich inteligencją. Jedynym mężczyznom, z którym Elizabeth może konkurować jest Calvin Evans, samotny geniusz. I to właśnie tę dwójkę połączy prawdziwa chemia. Młodych, zdolnych i zakochanych ludzi, tuż przed ogłoszeniem przełomu w badaniach rozdziela nagła śmierć Evansa. Niestety wszelkie wspólne plany legły gruzach, a żeby tego by...
Czytaj dalej »

KOŁATANIE, ARTUR ŻAK

-
Obraz
Kołatanie Artura Żaka to przepełniona mistycyzmem opowieść o przemijaniu, o życiu i śmierci, o miłości i zazdrości, o szacunku i niezrozumieniu, a także przywiązaniu do ludzi, do miejsca i do tradycji. Dzięki autorowi odbywamy podróż przez historię od czasów II wojny światowej przez okres powojenny, aż do lat 90- tych XX w. Głównymi zaś bohaterami powieści są dziadek i wnuk, a właściwie Dusza dziadka Bronka. Piotrek, tuż po maturze przyjeżdża na podłódzką wieś, żeby zaopiekować się niedawno owdowiałą babcią. Przy okazji, korzystając z sielskiego, wiejskiego otoczenia ma w planie przygotować się do egzaminów na studia.  Jednak zaraz po przyjeździe okazuje się, że babcia wcale nie jest przybita po śmierci męża, wręcz przeciwnie, gdyż okazuje się, że dziadek wciąż tu jest…, a właściwie jego Dusza.  Bronek po śmierci cofa się do czasu, gdy był jeszcze młodym chłopakiem. Przywołuje wspomnienia, dzięki którym zaczyna rozumieć zdarzenia jakie miały miejsce w jego życiu i jaki by...
Czytaj dalej »

FADO, ANDRZEJ STASIUK

-
Obraz
  Czy aby wiedzieć kim się jest, trzeba najpierw uświadomić sobie skąd się pochodzi? Czy, paradoksalnie, bez korzeni nie jesteśmy w stanie ruszyć w świat? Andrzej Stasiuk porywa nas w świat przeszłości. Wspomnienia, tęsknoty, rytuały i nagłe przebłyski obrazów z dzieciństwa to treść tej książki. Jeszcze w żadnym jego dziele nie wyczuwałam takiej delikatności i czułości w obchodzeniu się z czymkolwiek. Może to dlatego, iż jak sam pisze: Przeszłość i pamięć są moją ojczyzną i moim domem . [1] To wspaniała i mądra pozycja (moim zdaniem najlepsza jaką czytałam tego autora), w której bohater każe nam się zatrzymać w pędzącym, bezmyślnym świecie. Książka w której w końcu obnaża się  głupotę zachodniego świata, przeciwstawiając mu nasze, wschodnie dziedzictwo z całym dobrodziejstwem inwentarza i w której mówi się, że możemy być z niego dumni. W końcu Europa nie może składać się wyłącznie   z teraźniejszości. Tymczasem wszystko wskazuje na to, że obsesja teraźniejszości p...
Czytaj dalej »