NIE OPUSZCZAJ MNIE, MARK ROMANEK

Anglia, lata 60 XX w. Na prowincji znajduje się ekskluzywna szkoła z internatem o nazwie Hailsham. Nic szczególnego można by pomyśleć, a jednak… .

Jest to bowiem miejsce, którego uczniowie aż do momentu osiągnięcia pełnoletniości nie mogą opuścić. Dzieci funkcjonują według ściśle określonych zasad dotyczących m.in. ubioru, jedzenia, zdrowia oraz sprawności fizycznej. A wszystko nie po to by byli w przyszłości inżynierami, adwokatami, architektami, policjantami, lekarzami czy artystami, z własnymi rodzinami, ale dlatego, że będą wkrótce dawcami narządów.

Oczywiście wychowankowie do pewnego momentu nie zdają sobie z tego w ogóle sprawy.

Wśród uczniów owego przybytku jest trójka przyjaciół Kathy, Tommy oraz Ruth.  Kat jest inteligentną, skromną bardzo pomocną i wrażliwą dziewczynką i to właśnie ta wrażliwość zbliża ją do Tommy’ego.  Ten z kolei jest skryty, małomówny i trochę mało rozgarnięty, ale przy tym wrażliwy i niezwykle fascynujący i bardzo lubi Kathy.  Jest jeszcze Ruth, dziewczynka przebojowa, lubiąca być w centrum zainteresowania, niegodząca się z jakąkolwiek porażką, po prostu biorąca wszystko co chce, czyli w tym przypadku Tommy’ego. I tak właśnie się dzieje, Tom i Ruth zostają parą.

Przy takim obrocie sprawy zakochana w przyjacielu Kathy postanawia się wycofać i postawić na ciągle łączącą ich wspólną przyjaźń.

Mija kilka lat. Bohaterowie są już na tyle dorośli, aby móc opuścić mury Hailsham i tak też się dzieje. Wyprowadzają się do małej wioski, gdzie zajmują dom wraz z dwiema innymi parami. Wszyscy stają się również automatycznie potencjalnymi dawcami narządów, na które w danym momencie jest zapotrzebowanie.

Kat czując się wśród par jak piąte koło u wozu, postanawia zostać opiekunką dawców.

I tak właśnie zaczyna się film od sceny w której kobieta obserwuje jako opiekun operację swojego podopiecznego, przyjaciela i ukochanego - Tommy’ego.  Teraz już jako dojrzała kobieta Kat, zaczyna wracać wspomnieniami do początku ich znajomości i błogiego, pozbawionego zmartwień okresu szkoły.

Jest to historia niezwykła i bardzo nostalgiczna.

Z jednej strony opowiada o utraconych nadziejach na normalność. O traktowaniu młodych ludzi jak inkubatory, które tylko przechowują potrzebne organy.

Z drugiej strony jest to historia o prawdziwej miłości, która nie ma przyszłości, o potrzebie akceptacji i zakosztowania czegoś, co z góry skazane jest na porażkę.

Najgorsze jest jednak to, że nikt nie widzi, że to istoty z krwi i kości które, czują, myślą, emocjonują się, kochają i wyglądają jak każdy człowiek. Tak naprawdę różnią się tylko tym, że przyszłość jest im odbierana z każdą operacją z każdym pobraniem narządów.

 
Film jest niezwykle przejmujący, ale dający do myślenia, a jego dodatkowym atutem jest znakomita gra aktorów. W role główne wcielili się Carey Mulligan( Kathy), Andrew Garfield ( Tommy) oraz Keira Knightley( Ruth).

Szczerze polecam, zwłaszcza dla tych, którzy szukają w kinie czegoś niesztampowego. Zachęcam również do sięgnięcia po książkę Kazuo Ishiguro, której to film jest adaptacją.