DOM Z WITRAŻEM, ŻANNA SŁONIOWSKA

 

Książkę otwiera scena wniesienia ciała Marianny, owiniętego w niebiesko-żółtą flagę. W środku, opowieść o losach czterech kobiet reprezentujących cztery pokolenia. Wszystkie mieszkają na Ukrainie i wszystkie coś dla niej poświęcają. Najstarszej - Prababce Stanisławie wojna w 1937 w Leningradzie zabiera męża i jednocześnie ojca Aby. Wiele lat później Prababka zabiera jej nadzieję na karierę malarską i wyjazd do Polski, szantażując ją wspomnieniami z czasów, kiedy oddawała jej swój chleb by przeżyła. W kolejnym konflikcie pokoleń to Aba zabrania swojej córce kariery solistki. Tym razem  jednak Mama Marianna stawia na swoim. Będąc już śpiewaczką operową, poświęca się sprawom Ukrainy, przez co zaniedbuje i porzuca wszystko co kocha: wpierw córkę, później kochanka, a na końcu karierę. Powieść kończy się, kiedy główna bohaterka, ostatnia przedstawicielka rodziny, idzie na Majdan.

W powieści nie tylko śledzimy losy bohaterek ale przypatrujemy się tez pięknu Lwowa, jego zabytkom, kamienicom, wchodzimy w uliczki i zaglądamy na targ. Toczą się tu rozmowy o sztuce i o historii. Intersujący staje się romans córki z kochankiem matki. Historia miasta dzieje się na naszych oczach, a w niej toczą się losy bohaterów.

Można powiedzieć, że jest to książka- witraż, zbudowana nie tylko z historii czterech kobiet, ale też z wielu kontekstów otwierających nam drogę do myślenia o marzeniach, sztuce, miłości, ojczyźnie i poświęceniu.

Na  końcu rzecz najważniejsza dotycząca tej powieści.

Skończyłam ją czytać  23 lutego o godzinie 23.30 i poszłam spać.

Kilka godzin później wybuchła wojna na Ukrainie…