niewypożyczalne

    Jeśli jesteście fanami Murakamiego, rozpoznacie go w tej książce bez problemu. Jest tu wszystko, co stanowi o jego wyjątkowości i rozpoznawalności. Oto młody chłopak zakochuje się w dziewczynie, która jest bardzo tajemnicza. Milczy, płacze, przytula się. Chce być jego, a jednocześnie nie może z nim być. Wszystko dlatego, że jak tłumaczy, jest jedynie cieniem siebie samej. I nie chodzi o żadną metaforę. Nastolatka twierdzi, że naprawdę jest tylko cieniem, a jej prawdziwe ja mieszka w dziwnym Mieście, otoczonym niezwykłym Murem. Dziewczyna znika. Mija wiele lat, a chłopak, który teraz stał się dorosłym już mężczyzną, sam trafia w końcu do tajemniczego miejsca, o którym mówiła mu ukochana. To Miasto otoczone Murem, w którym panują inne reguły życia. Bohater nie wie do końca, jak się tam znalazł, ale przez pewien czas jest w tym Mieście szczęśliwy. Im dłużej jednak w nim przebywa, tym więcej szczegółów zaczyna dostrzegać, a świat poza Murem zaczyna mieszać się z tym w jego gra...

 

  Rapi Kaur,  Mleko i miód, Wydawnictwo Otwarte, Kraków 2012, s. 29.

To w zamyśle autora miała być książka o eutanazji, a raczej o braku pozwolenia na jej wykonywanie w Polsce. Mateusz Pakuła tygodniami musi patrzeć na cierpienia swojego umierającego ojca.   Tata odchodzi długo i w męczarniach. Autor nie szczędzi nam ani szczegółów obrzydliwości ciała w tych ostatnich chwilach ani osobistych gorzkich refleksji na temat kościoła czy opieki medycznej. Brutalna szczerość, wstrząsające opisy, mnóstwo wykrzyczanych wulgaryzmów to wywołują szok, to śmiech. Bo to zarazem i gorzka i śmieszna, straszna i czuła historia umierania. To ostra rozprawa na temat lekarzy i księży To smutna, wewnętrzna walka między tym, co się przysięga tacie, a tym, na co człowiek pozwala sam sobie.  Bardzo zróżnicowane dzieło, jeśli chodzi o formę. Niezrozumiały dla mnie inaczej, niż jako ucieczka w sztukę, wpleciony na początku dialog teatralny. Mnóstwo odwołań do literatury i muzyki, fragmenty wierszy. Mimo to, ważna w moim odczuciu książka nie tylko o eutanazji, ale ...

  Poznajcie drużynę A (A) Karolinę, Wiolę, Leszka, Dominika i terapeutę Wojtka. Pewnego dnia okazuje się, że ośrodek terapeutyczny, w którym leczą się nasi bohaterowie ma zostać zamknięty z uwagi na ogromne zadłużenie.   Pacjenci postanawiają zatem sami zorganizować pieniądze potrzebne na spłatę zobowiązań.   Ich plan to bomba z opóźnionym zapłonem , gdyż zobowiązują się przewieźć przez Polskę dwie cysterny spirytusu. Aby zrealizować ten szalony plan postanawiają zabrać ze sobą swojego terapeutę. I tak zaczyna się pełna niespodzianek i atrakcji podróż… , zwłaszcza, że podąża za nimi pewna okrutna celniczka. Film zapowiada się na niezłą komedię i faktycznie czasem jest naprawdę śmiesznie, ale w gruncie rzeczy to raczej dramat z elementami komedii, gdyż w trakcie podróży poznajemy historie bohaterów, a one wcale nie są zabawne. Dowiadujemy się, co pchnęło ich do uzależnień oraz jak, jeśli w ogóle, sobie z tym radzą. Uważam, że film jest świetny ukazujący tak różne cha...

  Literacka Nagroda Nobla 2025 dla László Krasznahorkaia .   Literacką Nagrodę Nobla 2025 dostał Węgier László Krasznahorkai "za zniewalające i wizjonerskie dzieła, które pośród apokaliptycznej zgrozy przypominają o sile sztuki".    Tegoroczny Noblista to węgierski pisarz i scenarzysta filmowy odznaczony Nagrodę Kossutha, od 2004 członek Digitális Irodalmi Akadémia oraz Széchenyi Irodalmi és Művészeti Akadémia. Urodził się w Gyuli na południu Węgier. Pochodzi z rodziny prawniczej. W latach 1960–1968 uczęszczał do szkoły podstawowej w Gyula, potem kontynuował edukację w klasie języków klasycznych w gimnazjum im. Ferenca Erkela]. Następnie między 1974 a 1976 był studentem wydziałów prawa na uniwersytetach w Segedynie oraz Budapeszcie. Ostatecznie zdobył dyplom na wydziale humanistycznym Uniwersytecie Loránda Eötvösa w ramach specjalności hungarystyczno–nauczycielskiej. Jego pierwsza nowela, Tebenned hittem, ukazała się w 1977 na łamach „Mozgó Világ”. W lata...

  Bohaterka powieści Joanna musi (musi?) nam powiedzieć, że ma wirusa HIV. Książka Aleksandry Zbroji to fikcja oparta na faktach. Autorka spotykała się z osobami zakażonymi wirusem   i z tymi, którzy z nimi współżyją (w obu tego słowa znaczeniach) lub współpracują. Ich opowieści, przeżycia i refleksje przekształciła w powieść o Joannie Mszałek. Bohaterka jest dwudziestokilkuletnią kobietą poszukującą miłości. Po wielu perypetiach poznaje w końcu chłopaka, z którym próbuje związać się na dłużej. Wyjeżdża z nim na daleki wschód i tam chce rozpocząć nowy, lepszy etap w swoim życiu. Niestety, marzenia szybko pryskają. Joanna dowiaduje się, że jest tzw. hifiarą. Nie muszę dodawać, że od tej pory jej życie diametralnie się zmieni. Strach i wstyd to uczucia, które będą jej często towarzyszyć, ale… jednak nie do końca jest tak jakbyśmy to sobie wyobrażali. Okazuje się, że dla Joanny nie sam fakt posiadania wirusa jest tak bardzo przerażający jak wszystko to, co jest przed powied...

 Z okazji Międzynarodowego Dnia Kawy, życzymy wszystkim udanego popołudnia   w towarzystwie filiżanki tego wyjątkowego napoju :)