SKÓRA PO DZIADKU, MATEUSZ PAKUŁA

-

 


Tytułowy dziadek miał na imię Henryk i jako młody chłopak, w latach 50.,przeżył kielecką katownię. Osadzony za głupi wybryk, miał tam zostać już na zawsze. Ratuje go jednak mężczyzna, który uwikłany w mroczną historię Kielc, spłaca zaciągnięty kiedyś dług. Jego postać wnosi kolejne-smutne i przerażające-wątki opowieści. Przywrócone zostaną wspomnienia z wojny, Holocaustu i pogromu kieleckiego.

Mateusz Pakuła zadaje wiele pytań, o to czy opowieść o historii może być tylko jedna? O to jak zachowuje się człowiek w sytuacji zagrożenia? Jak my zachowalibyśmy się na miejscu Kielczan? Dokąd może doprowadzić bezkrytyczna wiara w czyjąś opowieść?

Autor nie tylko rozprawia się z mitem dobrego Polaka, on pyta jak dalej żyć ze skórą po swoich dziadkach?

Potrzeba nam takich książek więcej. Dlaczego? Odpowiem cytatem z dzieła:

Po jakimś czasie znów poczuję ten wstyd i zacznę go akceptować i pielęgnować. Ten wstyd jest dobry, wstyd za swoich współziomków, za swoich przodków jest dobry. Dzięki niemu można zacząć płakać i można zacząć przepraszać. A przede wszystkim można się przyznać przed sobą i innymi, że nosi się w sobie zło. Że zło nie jest tylko na zewnątrz, jest również w nas. Że nie jest się doskonałym, idealnym, bez skazy. Wpuścić w siebie ten cień, dopuścić myśl, że jesteśmy zdolni do okropnych rzeczy, przerażających, potwornych, ohydnych – to po prostu ważna robota do zrobienia.[1]


[1] Pakuła M., Skóra po dziadku, Warszawa, wyd. Agora 2024, s. 55-56.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

FADO, ANDRZEJ STASIUK

-
Obraz
  Czy aby wiedzieć kim się jest, trzeba najpierw uświadomić sobie skąd się pochodzi? Czy, paradoksalnie, bez korzeni nie jesteśmy w stanie ruszyć w świat? Andrzej Stasiuk porywa nas w świat przeszłości. Wspomnienia, tęsknoty, rytuały i nagłe przebłyski obrazów z dzieciństwa to treść tej książki. Jeszcze w żadnym jego dziele nie wyczuwałam takiej delikatności i czułości w obchodzeniu się z czymkolwiek. Może to dlatego, iż jak sam pisze: Przeszłość i pamięć są moją ojczyzną i moim domem . [1] To wspaniała i mądra pozycja (moim zdaniem najlepsza jaką czytałam tego autora), w której bohater każe nam się zatrzymać w pędzącym, bezmyślnym świecie. Książka w której w końcu obnaża się  głupotę zachodniego świata, przeciwstawiając mu nasze, wschodnie dziedzictwo z całym dobrodziejstwem inwentarza i w której mówi się, że możemy być z niego dumni. W końcu Europa nie może składać się wyłącznie   z teraźniejszości. Tymczasem wszystko wskazuje na to, że obsesja teraźniejszości p...
Czytaj dalej »

SISU, reż. JALMARI HELANDER

-
Obraz
  Ależ się to świetnie oglądało! Dawno nie widziałam tak porywającego i satysfakcjonującego filmu ! Sisu w języku fińskim oznacza m.in. zawziętość, śmiałość, odwagę, upór, wytrwałość i energię. Usposobieniem Sisu w filmie jest Aatai Korpi – starszy mężczyzna, który w towarzystwie konia i psa, przeczesuje tereny Laponii w poszukiwaniu złota. Kiedy trafia na dość pokaźną żyłę tego kruszcu, wyrusza do miasta by wymienić go na gotówkę. Niestety, akacja filmu toczy się w 1945 roku, kiedy w Finlandii nadal stacjonują nazistowskie wojska. Korpi w swej podróży trafia na jedną z kompanii niemieckich żołnierzy, wiozących jako jeńców fińskie kobiety.  I gdyby tylko dali staruszkowi na koniu spokój, minęliby go bez zaczepki, nie zapragnęliby jego złota, pewnie by przeżyli… . Ponieważ Korpi to nie jest zwykły Fin. To jednoosobowa armia. Naziści wkrótce dowiedzą się, że zadarli z komandosem sił specjalnych, legendarnym wojownikiem, prawdziwym sisu. I teraz zaczyna się konkretna, zachw...
Czytaj dalej »

STRUŻKI, MARIA HALBER

-
Obraz
  Niezwykle dziewczyńska rzecz. Język opowieści tak dobry, że przenosił w czasie. To wspomnienia własnego dzieciństwa niejednej z nas, tyle że spisane przez  Marię Halber. O czym więc jest ta książka? O przyjaźni jaka może istnieć tylko między dziewczynami, takimi, co to już zaczynają być ciekawskie i niegrzeczne. O poznawaniu nowych rzeczy, wspólnym przekraczaniu granic i o rozhuśtanych emocjach. Wszystko zachowywane oczywiście w największej tajemnicy przed dorosłymi. Przyglądamy się sile relacji bohaterek, od dzielenia się każdą myślą i spędzania razem wszystkich chwil, po bolesne dorastanie, obfitujące w coraz trudniejsze doświadczenia i w coraz większe pretensje. Dodatkowo w ten dziewczęcy świat wkraczają wpierw chłopcy, a później mężczyźni, którzy wszystko dodatkowo komplikują. W końcu drogi dziewczyn się rozchodzą, ale więź, którą zbudowały, przetrwa wszystko. Trzeba jeszcze dodać, że relacja łącząca bohaterki nie jest równorzędna – jedna jest wpatrzona w drugą tak...
Czytaj dalej »