MAŁE RĄCZKI, ANDRES BARBA

 

Marina umiera kilka razy. Najpierw kiedy w jej wypadku giną rodzice, drugi raz gdy dziewczynki z domu dziecka zabijają jej lalkę. Trzeci raz kiedy zaczyna się głodzić. I później, gdy w lalkę zaczynają się razem bawić…

Nie myślcie sobie, że to zwykła historia nieszczęśliwego dziecka. To zupełnie nowy świat i nowy wymiar języka autora, którego do tej pory jeszcze nie znałam. Andres Barba tworzy dzieło wielowymiarowe, mroczne i wciągające. Pokazuje nam takie oblicze dzieci, o których na co dzień zapominamy.

Wychowanki domu dziecka za sprawą nowo przybyłej Mariny zaczynają czuć coś więcej. Jednocześnie nienawidzą nowej za to, że przypomniała im o dojrzewaniu i kochają za to, że zaczęły czuć coś nowego. Marina zaburza ich sielankowy, dziecięcy świat beztroskiej zabawy i przypomina o drzemiącej pod skórą seksualności. Niepokój, pożądanie, fascynacja ale też brutalność i przemoc wkraczają w świat dziewcząt. Sama Marina staje się jednocześnie ich liderką w nocy, zaś ofiarą za dnia. Wyrafinowana zabawa, jaką urządzają sobie po zmroku, przybiera coraz gwałtowniejszy wymiar.

Czegoś takiego jeszcze nie czytałam. Nie umiem porównać tej książki do żadnej innej, z niczym mi się nie kojarzy, to dla mnie nowość. Bardzo dobra nowość. Świat tworzony przez Barba to gąszcz metafor, to język, który zabija rzeczywistość w jednym zdaniu, to przerażający podmiot zbiorowy w drugiej części książki, to mrok i burza uczuć dziecka.

Nie da się o tej książce nie myśleć i na pewno obrazy zostają w głowie. Mam takie odczucie że Barba mnie delikatnie dotknął, w tym sensie, że dotknął tego co rzeczywiście przeżywa się jako mała dziewczynka. Oczywiście nie na taką skalę, ale jednak jest w dzieciach i to drugie oblicze: lekko okrutne, miotające się w emocjach, napastliwe i gwałtowne.

Na pewno chcę przeczytać więcej takiej prozy, posłuchać tego języka i przyjrzeć się obrazom. Zatem już nie długi recenzja Świetlistej republiki.