STEVE, TIM MIELANTS

 

Kim jest Steve?

To bardzo, bardzo zmęczony dyrektor poprawczaka dla nastoletnich chłopców. Mężczyzna, który próbuje codziennie ogarnąć chaos jaki panuje między wychowankami oraz chaos jaki ma sam w swojej głowie. Poznajemy go w dniu, kiedy do ośrodka przyjeżdża ekipa telewizyjna z zamiarem nakręcenia dokumentu o wychowankach i kadrze nauczycielskiej. Ekipa nakręca każdego chłopca z osobna i pyta o ich życie i plany na przyszłość. Dzięki temu zabiegowi, poznajemy lepiej każdego z trudnych dzieciaków, które tam mieszkają. Szczególną uwagę poświęca się w filmie Shy’nowi – nastolatkowi, który z jednej strony wydaje się być chłopcem bardzo wrażliwym i wycofanym, a z drugiej skłonnym do autoagresji i myśli samobójczych.  

Tego samego dnia, kiedy kręcony jest film, na jaw wychodzi informacja, że instytucja ma zostać zamknięta. Dyrektor nie chce do tego dopuścić. Martwi się o swoich podopiecznych, dla których ten ośrodek jest ostatnim miejscem, w którym mogą się zresocjalizować.

Choć fabuła wydaje się banalna, ten film wcale taki nie jest. Duża zasługa stoi po stronie ruchów kamery: drżące, chaotyczne ujęcia, wrażenie jak gdyby ktoś z tą kamerą szedł za głównym bohaterem. Niesamowicie klaustrofobiczny nastrój, wrażenie ścisku fizycznego, ale też silne nagromadzone emocji w jednym miejscu. Zresztą, niejednokrotnie w ośrodku dochodzi do wybuchów agresji. Chłopcy, którzy tam przebywają są bardzo trudni, mimo to, nauczyciele z pasją się im poświęcają.

Zakończenie filmu pozostaje otwarte. Widz pozostaje w niepewności nie tylko co do losów ośrodka, ale i tytułowego Stev’a.

Na marginesie należy dodać jeszcze dwie rzeczy: że ten film nie byłby tak dobry gdyby nie genialna rola Cilliana Murphy’ego i że jest to ekranizacja książki Maxa Portera Shy.

Gorąco polecam!