KTO ZABIŁ CIOTKĘ COOKIE?, ROBERT ALTMAN

-




Chcecie zobaczyć dobrą, amerykańską komedię z wątkiem kryminalnym? To proponuję film „ Kto zabił ciotkę Cookie?” w reżyserii Roberta Altmana z 1999r.

  Jest to opowieść o małomiasteczkowej społeczności w stanie Missisipi. Wzajemnych relacjach międzyludzkich w miejscu, w którym wszyscy się znają i  praktycznie wszystko o sobie wiedzą.

   I jak to w kryminałach bywa wszystko zaczyna się od zgonu i to nie byle kogo tylko Jewel Mae
 ( Cookie), seniorki szacownego rodu z Południa. Jaki więc jest szok wśród mieszkańców, gdy dowiadują się o jej śmierci. Na zwłoki ciotki natrafia siostrzenica denatki, znana snobka i dewotka Camille ( w tej roli genialna Glenn Close) i co ciekawe widzi, że Cookie popełniła samobójstwo. Ponieważ jednak hołduje zasadzie, że w ich rodzinie nikt nigdy się nie zabił, postanawia upozorować to na morderstwo, wciągając w tę całą intrygę swoją młodszą siostrę Corę ( Julianne Moore).

  Policja na podstawie oględzin miejsca zbrodni postanawia aresztować  poczciwego Willisa, czarnoskórego lokatora i przyjaciela Cookie. W jego winę nie wierzy przede wszystkim Emma ( Liv Tyler), córka Cory, która dopiero wróciła do miasteczka.

  Co z tego wszystkiego wyniknie dowiecie się sami oglądając film.

  Z mojej strony wspomnę jedynie, że Altman  w fantastyczny sposób pokazuje w filmie wzajemne zależności pomiędzy bohaterami takie jak:

1.Przyjaźń (między sierżantem , obrońcą i oskarżonym, którzy znają się od lat, razem grają w karty, czy chodzą na ryby).

2. Zazdrość i dominacja Camille-(pierwsze względem ciotki Cookie, drugie w stosunku do siostry).

3) Miłość (nieporadnego posterunkowego( Chris O’Donnell) do zwariowanej Emmy).

A to wszystko okraszone genialnym humorem, świetną grą aktorską oraz pięknymi plenerami z rzeką Missisipi w tle.

 

Polecam!


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

LEKCJE CHEMII, BONNIE GARMUS

-
Obraz
  Przyznam, że jak po raz pierwszy sięgnęłam po” Lekcje chemii”, to poczułam lekkie rozczarowanie. Nie polubiłam się wówczas z główną bohaterką, odłożyłam więc książkę raczej z myślą, że to nie dla mnie. Po jakimś czasie ponownie się na nią natknęłam, ale tym razem pomyślałam, że dam jej drugą szansę. Och, jak dobrze, że to zrobiłam (jednak nie ma się co sugerować początkami). Wspomniana wcześniej główna bohaterka to Elizabeth Zott, zdolna chemiczka, jedyna kobieta chemik w zdominowanym przez mężczyzn Instytucie Badawczym Hastings , pracująca tam w połowie lat 50-tych. Jak łatwo się domyślić koledzy nie poważają swojej koleżanki, zwłaszcza że przewyższa ich inteligencją. Jedynym mężczyznom, z którym Elizabeth może konkurować jest Calvin Evans, samotny geniusz. I to właśnie tę dwójkę połączy prawdziwa chemia. Młodych, zdolnych i zakochanych ludzi, tuż przed ogłoszeniem przełomu w badaniach rozdziela nagła śmierć Evansa. Niestety wszelkie wspólne plany legły gruzach, a żeby tego by...
Czytaj dalej »

KOŁATANIE, ARTUR ŻAK

-
Obraz
Kołatanie Artura Żaka to przepełniona mistycyzmem opowieść o przemijaniu, o życiu i śmierci, o miłości i zazdrości, o szacunku i niezrozumieniu, a także przywiązaniu do ludzi, do miejsca i do tradycji. Dzięki autorowi odbywamy podróż przez historię od czasów II wojny światowej przez okres powojenny, aż do lat 90- tych XX w. Głównymi zaś bohaterami powieści są dziadek i wnuk, a właściwie Dusza dziadka Bronka. Piotrek, tuż po maturze przyjeżdża na podłódzką wieś, żeby zaopiekować się niedawno owdowiałą babcią. Przy okazji, korzystając z sielskiego, wiejskiego otoczenia ma w planie przygotować się do egzaminów na studia.  Jednak zaraz po przyjeździe okazuje się, że babcia wcale nie jest przybita po śmierci męża, wręcz przeciwnie, gdyż okazuje się, że dziadek wciąż tu jest…, a właściwie jego Dusza.  Bronek po śmierci cofa się do czasu, gdy był jeszcze młodym chłopakiem. Przywołuje wspomnienia, dzięki którym zaczyna rozumieć zdarzenia jakie miały miejsce w jego życiu i jaki by...
Czytaj dalej »

FADO, ANDRZEJ STASIUK

-
Obraz
  Czy aby wiedzieć kim się jest, trzeba najpierw uświadomić sobie skąd się pochodzi? Czy, paradoksalnie, bez korzeni nie jesteśmy w stanie ruszyć w świat? Andrzej Stasiuk porywa nas w świat przeszłości. Wspomnienia, tęsknoty, rytuały i nagłe przebłyski obrazów z dzieciństwa to treść tej książki. Jeszcze w żadnym jego dziele nie wyczuwałam takiej delikatności i czułości w obchodzeniu się z czymkolwiek. Może to dlatego, iż jak sam pisze: Przeszłość i pamięć są moją ojczyzną i moim domem . [1] To wspaniała i mądra pozycja (moim zdaniem najlepsza jaką czytałam tego autora), w której bohater każe nam się zatrzymać w pędzącym, bezmyślnym świecie. Książka w której w końcu obnaża się  głupotę zachodniego świata, przeciwstawiając mu nasze, wschodnie dziedzictwo z całym dobrodziejstwem inwentarza i w której mówi się, że możemy być z niego dumni. W końcu Europa nie może składać się wyłącznie   z teraźniejszości. Tymczasem wszystko wskazuje na to, że obsesja teraźniejszości p...
Czytaj dalej »