CARTE BLANCHE, JACEK LUSIŃSKI

-

Carte Blanche to dobry film o dobrym belfrze. Kacper (Andrzej Chyra) to uwielbiany przez uczniów nauczyciel historii. Ma w sobie pasję uczenia, którą przekazuje w sposób czasami mało konwencjonalny, za to zrozumiały i przekonujący dla licealistów. Lubi swoja pracę i swoich uczniów, za którymi zawsze staje w obronie przed dyrektorką szkoły (Dorotą Kolak). Dlatego kiedy dostaje od niej wychowawstwo 3b, za wszelka cenę stara się ukryć swoją pogłębiającą się  utratę wzroku… . Mimo wielu rozterek i przemyśleń,  pozostaje nauczycielem i postanawia doprowadzić swoją klasę do matury. Codziennie pokonuje więc ścieżki Lublina i szkolne korytarze, wspina się po schodach i jeździ trolejbusami, oszukuje swoich przełożonych i kolegów z pracy, po to, by  prawie niewidomym, stawać przed klasą i uczyć.  Jak mu się to udaje? Jak długo można oszukiwać? I jak prawie niewidomy człowiek, może poruszać się po mieście?  Koniecznie trzeba obejrzeć film. Dodam tylko, że bohater początkowo wsparcie ma w swoim przyjacielu Wiktorze (Arkadiusz Jakubik), który jako jedyny wie o tajemnicy Kacpra. Później dołączają do tego grona  koleżanka z pracy, z która nawiązuje krótki romans i uczennica Klara, której próbuje pomóc.

Ponadto chciałam napisać, ze film nie jest obciążony zbędnym patosem, losy bohatera ukazane są bez cierpiętnictwa, ale wiarygodnie i jednak z optymistycznym wydźwiękiem. Świetna rola Andrzeja Chyry, który balansując między tragizmem, a humorem buduje postać ciepłą, z poczuciem humoru, miewającą momenty załamania i zwątpienia, ale walczącą o wyznaczony cel. 

I nawet jeśli w trakcie oglądania filmu, nadejdzie Was wątpliwość, że to jednak nierealne i naiwne, to musicie wiedzieć, że film oparty jest na prawdziwej historii lubelskiego nauczyciela Macieja Białka, który też ukrywał utratę wzroku!


 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

LEKCJE CHEMII, BONNIE GARMUS

-
Obraz
  Przyznam, że jak po raz pierwszy sięgnęłam po” Lekcje chemii”, to poczułam lekkie rozczarowanie. Nie polubiłam się wówczas z główną bohaterką, odłożyłam więc książkę raczej z myślą, że to nie dla mnie. Po jakimś czasie ponownie się na nią natknęłam, ale tym razem pomyślałam, że dam jej drugą szansę. Och, jak dobrze, że to zrobiłam (jednak nie ma się co sugerować początkami). Wspomniana wcześniej główna bohaterka to Elizabeth Zott, zdolna chemiczka, jedyna kobieta chemik w zdominowanym przez mężczyzn Instytucie Badawczym Hastings , pracująca tam w połowie lat 50-tych. Jak łatwo się domyślić koledzy nie poważają swojej koleżanki, zwłaszcza że przewyższa ich inteligencją. Jedynym mężczyznom, z którym Elizabeth może konkurować jest Calvin Evans, samotny geniusz. I to właśnie tę dwójkę połączy prawdziwa chemia. Młodych, zdolnych i zakochanych ludzi, tuż przed ogłoszeniem przełomu w badaniach rozdziela nagła śmierć Evansa. Niestety wszelkie wspólne plany legły gruzach, a żeby tego by...
Czytaj dalej »

KOŁATANIE, ARTUR ŻAK

-
Obraz
Kołatanie Artura Żaka to przepełniona mistycyzmem opowieść o przemijaniu, o życiu i śmierci, o miłości i zazdrości, o szacunku i niezrozumieniu, a także przywiązaniu do ludzi, do miejsca i do tradycji. Dzięki autorowi odbywamy podróż przez historię od czasów II wojny światowej przez okres powojenny, aż do lat 90- tych XX w. Głównymi zaś bohaterami powieści są dziadek i wnuk, a właściwie Dusza dziadka Bronka. Piotrek, tuż po maturze przyjeżdża na podłódzką wieś, żeby zaopiekować się niedawno owdowiałą babcią. Przy okazji, korzystając z sielskiego, wiejskiego otoczenia ma w planie przygotować się do egzaminów na studia.  Jednak zaraz po przyjeździe okazuje się, że babcia wcale nie jest przybita po śmierci męża, wręcz przeciwnie, gdyż okazuje się, że dziadek wciąż tu jest…, a właściwie jego Dusza.  Bronek po śmierci cofa się do czasu, gdy był jeszcze młodym chłopakiem. Przywołuje wspomnienia, dzięki którym zaczyna rozumieć zdarzenia jakie miały miejsce w jego życiu i jaki by...
Czytaj dalej »

FADO, ANDRZEJ STASIUK

-
Obraz
  Czy aby wiedzieć kim się jest, trzeba najpierw uświadomić sobie skąd się pochodzi? Czy, paradoksalnie, bez korzeni nie jesteśmy w stanie ruszyć w świat? Andrzej Stasiuk porywa nas w świat przeszłości. Wspomnienia, tęsknoty, rytuały i nagłe przebłyski obrazów z dzieciństwa to treść tej książki. Jeszcze w żadnym jego dziele nie wyczuwałam takiej delikatności i czułości w obchodzeniu się z czymkolwiek. Może to dlatego, iż jak sam pisze: Przeszłość i pamięć są moją ojczyzną i moim domem . [1] To wspaniała i mądra pozycja (moim zdaniem najlepsza jaką czytałam tego autora), w której bohater każe nam się zatrzymać w pędzącym, bezmyślnym świecie. Książka w której w końcu obnaża się  głupotę zachodniego świata, przeciwstawiając mu nasze, wschodnie dziedzictwo z całym dobrodziejstwem inwentarza i w której mówi się, że możemy być z niego dumni. W końcu Europa nie może składać się wyłącznie   z teraźniejszości. Tymczasem wszystko wskazuje na to, że obsesja teraźniejszości p...
Czytaj dalej »